சிறுகதை : தீபாவளிக் கனவு

'ஞாயித்துக் கெழம தீவாளி... இன்னக்கி செவ்வாக்கெழமயாச்சி... புசுபாக்காவுக்கு போனடிச்சி சொல்லுறேன்னு சொன்ன அம்மா இன்னமும் போன் பண்ணல... இன்னக்காச்சும் பண்ணுமா...?' யோசித்தபடி பாத்திரங்களை விளக்கிக் கொண்டிருந்தாள் சுந்தரி.

சுந்தரிக்கு இப்ப வயசு பதினைந்து இருக்கும்... மூணு வருசத்துக்கு முன்னாடி அவ பெரிய மனுஷியானப்ப ஊருக்கு வந்த அவளோட பெரியம்மா சரசுதான் தூரத்து சொந்தமான புசுபவதி இருக்காள்ல அவ வீட்டுக்கு ஒரு ஆள் வேணுமின்னு சொன்னா... தெரிஞ்ச பிள்ளையா இருந்தா நல்லதுன்னும் சொன்னா... இவள அங்க கொண்டு போயி விட்டுடலாம்ன்னு சொன்னப்போ சுந்தரியோட அம்மாவுக்கு இஷ்டமில்லை... 

'இப்பத்தான் பெரிய மனுசியாயிருக்காக்கா... அவளுக்கு அது பத்தின வெவரம் பத்தாதுக்கா...கொஞ்சநா நம்ம கூட இருந்தாளுன்னா அந்த நாள்ல எப்படி இருக்கணும்... என்ன செய்யணுமின்னு சொல்லிக் கொடுத்துடுவேன்... புது இடம்... புது மனுசங்க... அவளுக்கு அந்த நாளுக்கு இன்னது  வேணுமின்னு கூட கேக்கத் தெரியாதுக்கா....' அப்படின்னு சொல்ல, 'அடி என்னடி இவளே... இது நல்ல வாய்ப்பாக்கும்... அங்க பிக்குப் பிடுங்கல் இல்ல... பிள்ளங்க எல்லாம் தனித்தனியா மருதயிலயும் மெட்டுராசுலயும் இருக்குதுக... நல்லநாளு பெரிய நாளுக்குத்தான் வருங்க... புசுபவதியும் அவ வீட்டுக்காரருந்தான்... பிள்ள மாதிரி பாத்துப்பாக... முப்பது கழிஞ்சதும் மாசாமாசம் எப்படி நடந்துக்கணும் என்ன ஏதுன்னு சொல்லிக் கொடுத்து வையி... நா அவகிட்ட சொல்லிட்டு வந்து கூட்டிக்கிட்டுப் போறேன்... ஒரு நாளஞ்சி வருசத்துக்கு அங்கிட்டு இருந்தான்னா அவ கலியாணத்துக்கு ஏதாச்சும் பெரிசா செய்யிவாங்க... நீ அவளுக்குச் செய்ய என்ன வச்சிருக்கே... அஞ்சுக்கு பத்துக்கும் பாக்குற வேலயில வர்ற வருமானம் வாயிக்கும் பத்தாது... வயித்துக்கும் பத்தாது... இவளுக்குப் பின்னே மூணு இருக்கு... அதுல ஒண்ணுதான் ஆம்பளப்புள்ள... அதுவும் கடசி... அதையாச்சும் படிக்க வக்கணுமில்ல... ஒம்புருசனிருந்தான்னா சம்பாதிச்சி பிள்ளயளக் கட்டிக் கொடுத்துருவான்னு சொல்லலாம்... பாழாப்போன லாரிக்காரன் பகல்ல அடிச்சித் தூக்கிப் போட்டுட்டுப் பொயிட்டான்... ஒம்புருசமுட்டு சொந்தபந்தமுன்னு யாரு ஒதவியாச்சும் இருக்கா... ஏதோ இருக்க ஒரு ஓட்டு வீடு இருக்கு... இதுவும் இல்லன்னா நடுத்தெருவுலயில்ல நிப்பே... சும்மா இங்க பஞ்சு மில்லுக்கு அனுப்புறேங் கிஞ்சு மில்லுக்கு அனுப்புறேன்னு புள்ளய அனுப்புனா... காலங் கெட்டுக் கெடக்கு ஒண்ணு கெடக்க ஒண்ணுன்னா என்ன செய்யிறது... போன மாசம் இப்பிடித்தான் எங்க வூட்டுக்குப் பக்கத்துல பதினாறு வயசு... செல்போனு கடக்கி வேலக்கிப் போச்சு... எவனோடவோ கூட்டாம்... வேலக்கி போனபுள்ள வீடு திரும்பல... திருப்பூரு பக்கம் இருக்காகன்னு சொல்றாக... பதினாறு வயசுல அதுக்கு என்ன தெரியுஞ் சொல்லு... புசுபவதியின்னா நம்ம ஆளு... பத்தரமாப் பாத்துப்பா... என்ன நாஞ் சொல்றது' அப்படின்னு நிறையப் பேசி சொன்ன மாதிரி  ஒரு மாதம் கழித்து இங்க கூட்டியாந்து விட்டுட்டா.

புஷ்பவதி... முதலாளியம்மா மாதிரி நடந்துக்க மாட்டா... சுந்தரிய வீட்டுல ஒருத்தியாத்தான் வச்சிப்பா... என்ன வாங்கிட்டு வந்தாலும் என்ன செஞ்சாலும் சுந்தரிக்கும் ஒரு பங்கு இருக்கும்... ஆரம்பத்துல அவளுக்கு நாப்கின் வாங்கிக் கொடுத்து அதை எப்படி வைக்கணும்... எப்படி சுத்தம் பண்ணனுமின்னு பெத்த புள்ளக்கி சொல்ற மாதிரி சொல்லிக் கொடுத்தா... ஆரம்ப நாள்ல வயித்துவலி அதிகமிருக்கும் போது ரொம்ப வேலையும் சொல்லமாட்டா... ஆச்சு வருசம் மூணு.... இது வரைக்கும் கடிஞ்சி பேசினதெல்லாம் இல்ல... என்ன அதிகமா ஊருக்கு விட மாட்டா... அதுவும் தீபாவளி பொங்கன்னா... அன்னைக்கித்தான் புள்ளகுட்டியெல்லாம் வரும்... இங்க யாரு வேல பாக்குறது... புள்ளங்க வந்துட்டு போனதுக்கு அப்புறம் போகலாம்ன்னு சொல்லிடுவா... சொன்னபடி அனுப்பியும் வைப்பா... ரெண்டு தீபாவளிக்கும் தீபாவளி முடிஞ்சி பதினைந்து நாளைக்கு அப்புறம் அனுப்பும் போதெ அதிக நாள் தங்குறதா இருந்தா இங்க வரவேண்டாம்... போனமா வந்தமான்னு இருக்கணும்ன்னு சொல்லியே விடுவா... சுந்தரியோட அம்மாவும் அங்க நீயில்லாம சிரமப்படுவாகன்னு ரெண்டு மூணு நாள்ல திருப்பி அனுப்பிடுவா... இந்தத் தடவை பக்கத்து வீட்டு சாமியாடி தாத்தாக்கிட்ட போன வாங்கி  புஷ்பாவுக்குத் தெரியாம சுப்பிரமணிக்கு மாமாவுக்குப் போன் பண்ணி அம்மாவைப் பேசச் சொல்லி இந்தத் தீபாவளிக்கு நான் ஊருக்கு வரணும்... நீ  புஷ்பாக்காக்கிட்ட சொல்லிடுன்னு சொல்லி வச்சிருக்கா... ஆனா அவ அம்மா இன்னும் போன் பண்ணலை...

'இந்தத் தீவாளியாச்சும் தம்பி தங்கச்சியோட கொண்டாடணும்... ரெண்டு வருசமா அதுக கூட கொண்டாடாத தீவாளி என்ன தீவாளி... அப்பா இருக்கும் போது தீவாளி பொங்கன்னா அம்புட்டு சந்தோசமா இருக்கும்... தீவாளிக்கி புதுத்துணி, வெடின்னு வாங்கிட்டு வந்து கொடுப்பாரு... காலையில எல்லாரும் வரிசையா அப்பாக்கு முன்னால உக்காந்து அவரு கையால எண்ணெ தேச்சிவிடச் சொல்லி, சீயக்காய டம்ளருல எடுத்துக்கிட்டுப் போயி குளிச்சி புதுத்துணி மாட்டிக்கிட்டு சாமி கும்பிட்டு, அம்மா செஞ்ச பலகாரத்த சாப்பிட்டுட்டு வெடியோட வெளிய போயி புள்ளயளோட சந்தோசமா வெடிச்சி... ஆட்டம் போட்டு... எத்தன சந்தோசம் அன்னக்கி... அப்பா செத்ததுக்குப் பின்னால அம்புட்டுச் சந்தோசமும் அழிஞ்சி போச்சு... யாரு ஒதவியும் இல்லாம அம்மா கசுட்டப்பட்டு வேல பாத்து கஞ்சி குடிக்கிறதே பெரும்பாடா இருந்துச்சி... நா இங்கன வேலக்கி வந்தோடனே  புசுபாக்கா மாசாமாசம் அம்மாக்கு பணம் அனுப்புறதால இப்பக் கொஞ்சங் கசுடமில்லாம இருக்கு... ' என்று நினைத்தபடி பாத்திரங்களை வெயில் பார்த்துக் கவிழ்த்து வைத்தாள்.

புஷ்பா ஜவுளிக்கடைக்கு போயிருக்கா... காலையில போனவங்க... எல்லாருக்கும் டிரஸ் எடுத்துக்கிட்டு வர சாயந்தரம் ஆயிரும்... மத்தியானச் சாப்பாடெல்லாம் அங்கிட்டுத்தான்... பாவம் புஷ்பா புருஷந்தான் நொந்து போயி வருவாரு... 'இந்தப் பொம்பளங்க ஒரு தண்ணியில வேக மாட்டாங்க... ஒரு கடையில என்னைக்கும் எடுத்ததா சரித்திரமே இல்லை... ரெண்டு மூணு கடை போயி... அப்புறம் மொதல்ல போன கடைக்கே வந்து... அப்பப்பா இந்தக் கூட்டத்துல... வெளயல... வெளயலன்னு புலம்புற எல்லாக் கிராமத்தானும் என்ன வெல இருந்தாலும் வாங்கத்தான் செய்யிறானுங்க...' என்று ஒவ்வொரு முறையும் புலம்பினாலும் பொண்டாட்டி கிளம்பலையான்னு கேக்குறதுக்கு முன்னால கிளம்பி நிப்பாரு.

'என்னதான் புதுத்துணி எடுத்துக் கொடுத்தாலும் நம்ம வூட்டுல எல்லாருமா சேந்து சந்தோசமா கொண்டாடுற சொகம் இதுல இல்ல... எல்லாரும் வந்திருப்பாக... பிள்ளங்க எல்லாம் டஸ்சு புஸ்சுன்னு இங்கிலீசு பேசுங்க... டிவியில சரவணே மீனாச்சி பாக்க விடாதுக... எப்பப் பாத்தாலும் பொம்மப் படமாப் பாக்குங்க... ஆளாளுக்கு வேல சொல்லுவாக... சத்த ஒக்கார விடமாட்டாங்க... அதுவும் புசுபாக்காவோட ரெண்டாவது மருமவ ரொம்ப ராங்கி புடிச்சவ... நா வேலக்காரப்புள்ளய எல்லாம் நடுவீட்டு வரக்கிம் வரவிடமாட்டேன்...  இங்க என்ன இம்புட்டுச் சலுக கொடுத்து வச்சிருக்கீகன்னு புசுபாக்காக்கிட்ட சத்தம் போடும்... அந்த வேல பாரு... இந்த வேல பாருன்னு சொல்லிக்கிட்டே இருக்கும்... என்னோட சேல எல்லாம் வாசிங்குமிசினில போட்டா சரியா வராது... பவுடரப் போட்டு ஊறவச்சி கையால தொவச்சிருன்னு சொல்லும்.... அம்புட்டும் சிமிக்கி வச்சது... தொவச்சி முடிக்கிறதுக்குள்ள போதும் போதுன்னு ஆயிரும்... மூத்த மருமவ நல்ல மனுசி... மவராசி... என்ன எப்பப் பாத்தாலும் எந்தலயப் பாரு... அங்க பேனு பாக்கல்லாம் ஆளில்லன்னு சொல்லும்... ஆனா ஊருக்குப் போம்போது நூறு எரநூறுன்னு கையில கொடுத்துட்டுப் போவும்... அதோட புள்ளகளுக்கு பத்தாத சுரிதாரெல்லாம் கொண்டாந்து கொடுத்து போட்டுக்கச் சொல்லும்... ம்... நாளக்கி இல்லாட்டி நாளனக்கி எல்லாரும் வந்துருவாக... தீபாளி சந்தோசம் எல்லாரு மொகத்துலயும் இருக்கும்... ஆட்டம் பாட்டம்ன்னு... அவுக வந்ததுல இருந்து கறி மீனுன்னு ஒரே கவுச்சியாத்தானிருக்கும்...' என்று மனசுக்குள் பேசியவள் 'இந்தக் கறி மீனெல்லாம் நா நல்லாத்தேன் திங்குறேன்... அங்க வீட்ல அம்மா வாரம் ஒருக்கா வாங்குறதே கசுடம்... பாவம் அதுக... இந்தத் தடவ போயி கறி, மீனு, நண்டெல்லாம் அம்மாவ வாங்கியாரச் சொல்லி அதுகளுக்கு செஞ்சி குடுக்கணும்' என்றும் நினைத்துக் கொண்டாள்.

'ம்... நாம்போனா எந்தம்பி தங்கச்சிங்க எம்புட்டு சந்தோசப்படுவாக... அப்ப அப்ப கெடக்கிற காசயெல்லாம் சேத்து வச்சி ஒரு தொக இருக்கு... புசுபாக்கா போச்சொல்லிட்டா சாமியாடி தாத்தாவ கூட்டிக்கிட்டுப் போயி தம்பி தங்கச்சிங்களுக்கு புதுடிரசு எடுக்கணும்... பாவம் அம்மா... அப்பா செத்த பின்னால நல்லது எதுவுமே உடுத்துறதில்ல... அவ மொகத்துல அந்தப் பொட்டுத்தான் அழகா இருக்கும்... சினிமாவுல பாடும்ல்ல சின்னப் பொண்ணு... அதான் மருக்கொழுந்தே மல்லியப்பூவேன்னு பாடுச்சில்ல அது மாதிரி பெரிய பொட்டு வட்டமா நெலாவாட்டம் வச்சிருக்கும்... எல்லாம் போயி அம்மா என்னவோ மாதிரி ஆயிருச்சி இப்போ... அதுக்கு நாங்கதான் சந்தோசமே...  என்னய அனுப்ப அதுக்கு இசுடமேயில்ல... என்ன பண்ண... அது ஒராளு வேல பாத்து அஞ்சி பேரு சாப்பிட முடியலயே... அம்மாக்கு ஒரு நல்ல சீலையா எடுக்கணும்... எனக்கு எடுக்காட்டியும் பரவால... அதான் புசுபாக்கா எனக்கு எடுத்துருமில்ல... அவுங்க நாலு பேருக்கும் எடுக்கணும்... இந்த மாச சம்பளத்தோட புசுபாக்கா கொஞ்சக்காசு சேத்துத்தான் போட்டு விட்டுச்சு... அதுல அம்மாவ எல்லாருக்கும் டிரசெடுத்துட்டு மளியச்சாமானெல்லாம் வாங்கிக்கங்கன்னு சொல்லியிருந்தே... என்ன பண்ணுச்சின்னு தெரியல... பக்கத்துல வாங்குனதக் குடுத்தேன் சரியாப் போச்சுன்னு சொல்லுதோ என்னவோ... அது என்னக்கி அதுக்கு டிரசெடுத்திருக்கு... அப்பா செத்ததோட எண்ண தேச்சிக் குளிக்கிறதயும் விட்டிருச்சு... யாராச்சும் ஏன்டி இப்புடியிருக்கேன்னு கேட்டா இனி என்னருக்கு எனக்குன்னு கேக்கும்... நாங்கள்லாம் இல்லையான்னு தோணும்... சூரப்புலி வீட்டு முத்தையா மாமா பொண்டாட்டி செத்த மூணாவது மாசத்துல கொழுந்தியாவ கட்டிக்கிட்டு வந்துட்டாரு... அவுகளுக்கு எல்லாம் வாழ்க்க இருக்கும் போது அம்மாவுக்கு மட்டும் வாழ்க்க இல்லமா எப்படிப் போகும்ன்னு தோணும்... ஆனா அப்பா பணங்காசு இல்லாட்டியும் அம்மாவையும் எங்களயும் அப்புடி வச்சிருந்தாரு... அவரு செத்ததுக்கு அப்புறம் அம்மாக்கு மட்டுமில்ல எங்களுக்கும் என்ன இருக்குன்னு கூட தோணுது' மனசுக்குள் புலம்பியவளின் புலம்பல் கண்ணீராய் வெளியாக துடைத்துக் கொண்டு வீட்டைக் கூட்டி சுத்தப்படுத்திவிட்டு அவளுக்கு மட்டும் உலை வைத்து விட்டு 'நேத்து வச்ச கொழம்பு இருக்கு... அது  போதும்... ராத்திரிக்கி எதாச்சும் புசுபாக்கா வைக்கும்..' என்றபடி டிவியை ஆன் பன்ணினாள்.

டிவியில் தீபாவளி விளம்பரங்கள்... போத்தீஸ், சென்னை சில்க்ஸ், சரவணா ஸ்டோர்ஸ், சாரதாஸ் என அணிவகுக்க இங்கல்லாம் போயி எப்பத் துணியெடுப்போம் என்று நினைத்தவள் சிரித்துக் கொண்டாள். அப்பா இருக்கும்போது எம்பொண்ண ராஜகொமாரனுக்குத்தான் கட்டுவேன்னு சொல்லுவாரு... சோத்துப்பாட்டுக்கே கசுடப்படுறவளக் கட்ட எந்த ராஜகொமாரன் வருவான்னு தெரியல....' என்று நினைத்து சிரித்துக் கொண்டாள்.  

விளம்பரம் முடிந்ததும் இரவு ஒளிபரப்பான பிக்பாஸ் மறு ஒளிபரப்பில் தொடர, ம்... சல்லிக்கட்டுல உண்மயாப் போராடுனவுக எல்லாம் எங்கயோ இருக்க, இந்தப்புள்ளக்கி வந்த வாழ்வப் பாரு... எவ்வளவு மோசமான பொம்பள இது... எங்கதெருவு காளியம்மா அக்கா மாதிரி... அதுவும் இப்பிடித்தான்.... அதை எனக்கு சுத்தமாப் பிடிக்காது... அதுமாரி இதப்பாத்தாலே கடுப்பு வருது... அது பேசுறதுகூட கடுப்படிக்கிது... எனக்குத்தான் புடிக்கலன்னு பாத்தா... புசுபாக்காவுக்கு புடிக்கலை... பக்கத்து வீட்டு அக்காக்களுக்கெல்லாம் புடிக்கல... இப்பிடியும் பொம்பள இருப்பாளான்னு காலையில கதகதயாப் பேசுவாங்க... என்ன செய்ய எவ எவளுக்கு என்ன வாழ்வுன்னு எழுதியிருக்கோ அதுதானே நடக்கும்... எங்க தலயில இப்பிடி எழுதியிருக்கு...' என்று நினைத்தபடி சேனலை மாற்றினாள்.

'ஒவ்வொரு தீவாளிக்கும் சுந்தரப்பய நெறய வெடிப் போடுவான்... அவுக அப்பா செட்டியவூட்டு கணக்கப்பிள்ள... அவுருக்கு செட்டியாரு நெறய வெடி கொடுத்துவுடுவாரு... எப்பவுமே ஓவராப் பீத்திப்பான்... லெச்சுமி வெடி, அணுகுண்டுன்னு போட்டுக்கிட்டே இருப்பான்... கொட்டாச்சிக்குள்ள வச்சி அணுகுண்டு போடுறது ஒரு சந்தோசந்தேன்... அதேமாரி பாட்டில்ல வச்சி ராக்கெட் விடுறது... சுந்தரப்பய கையில புடிச்சி விடுவான்... விர்ருன்னு தூக்கி வீசுவான்... மாரியம்மங் கோவிலு திருவிழாவுல வானம் போடுறதப் பாத்து அது மாதிரி விடுவான். ஒரு வருச தீவாளிக்கு சுந்தரப்பய மேல உள்ள ஆத்தரத்துல அவன் வெடி வக்கிம்போது அவனுக்குத் தெரியாம சரவணன் சாணியில வெடிகுண்ட வச்சி... அது வெடிச்சி... சுந்தரத்தோட புதுடிரசு எல்லாம் சாணியாகி... ரெண்டு பேரும் கட்டி உருண்டு... நாங்க வெளக்கிவிட்டு... அதெல்லாம் எத்தன சந்தோசம்... இனிமே அப்புடி வருமா... சுந்தரங்கூட எங்கயோ வெளியூருல படிக்கிறானாம்... சரவணனும் அவுக அக்கா வீட்டுலயிருந்து படிக்கிறானாம்... அன்னக்கி பேசின மாதிரி... சண்ட போட்டு வெளாண்ட மாதிரி இனிப் பாத்தா பேசுவானுங்களா... சண்ட போடுவானுங்களா... போனவாட்டி ஊருக்குப் போனப்பவே ரோட்டுல போன முருகன நிப்பாட்டிப் பேசினதுக்கு இப்ப நீ பெரியபுள்ள... ரோட்டுல நின்னுலாம் பேசக்கூடாது... பாக்குறவுக தப்பாப் பேசுவாகன்னு அம்மா சத்தம் போட்டுச்சு... நம்ம கூட ஒண்ணா ஓடிப்புடிச்சி வெளாண்ட பயக கூட பேசுனா ஊரு எதுக்கு தப்பாப் பேசணும்... வயசுக்கு வந்துட்டா பொட்டப்புள்ளக எல்லாத்தயும் மாத்திக்கணுமா... ஆனா இங்க வயசு வந்த புள்ளக எல்லாத்தையும் மாத்திக்கிட்ட மாதிரி தெரியலையே...  எதுக்கு தேவயில்லாததெல்லாம்... அம்மா சொன்னா சரியாத்தானிருக்கும்...' என்று நினைத்தவள் டிவியை ஆப் பண்ணிவிட்டு காய்ந்த துணி எடுக்க மொட்டமாடிக்குப் போனாள்.

'புசுபாக்கா வர்றதுக்குள்ள அம்மாக்கு போன் பண்ணி ஏன் பேசலைன்னு கேக்கலாம்... வாரத்துல ஒருநா அம்மாக்கிட்ட பேசச்சொல்லி புசுபாக்காவே அதோட செல்லுப்போனுல நம்பர் போட்டுக் கொடுக்கும்... இப்ப செல்லு வந்ததுல இருந்து யார் வீட்டுலயும் டெலிபோனு இல்ல...  புசுபாக்கா ஒரு போனு... அது வீட்டுக்காரருக்கிட்ட ஒரு போனு... அப்புறமெதுக்கு வீணால பணங்கட்டனுமின்னி... இங்க இருந்ததையும் வேண்டான்னு கொடுத்துட்டாக... துணிய மடிச்சி வச்சிட்டு சாமியாடி ஐயா வீட்டுக்குப் போயி அம்மாக்கு ஒரு போன் பண்ணி இன்னக்கி பேசச் சொல்லணும்... நாளக்கி எல்லாரும் வந்துட்டா அப்புறம் அக்கா ஒத்துக்காது...' என்று நினைத்தபடி துணிகளின் மீதிருந்த கிளிப்பை எடுத்து டப்பாவில் போட்டுவிட்டு துணிகளை எடுத்து மடித்து மடித்து கட்டைச் சுவற்றில் தரம் பிரித்து  வைத்து மொத்தமாக அள்ளிக் கொண்டு கீழிறங்கினாள்.

'ரெண்டு வருசமா தீவாளிக்கி ஊருக்குப் போகல... இந்த வருசமாச்சும் புசுபாக்கா மனசு வச்சி போச்சொல்லணும்... தீபாளிக்குப் பொயிட்டு எல்லாரும் சினிமாக்குப் போகணும்... அப்புறம் கொலசாமி கோயிலுக்குப் போயி சாமி கும்பிட்டு வரணும்... ஒரு நாலஞ்சி நாளு லீவு கேக்கணும்... எனக்கென்னவோ இந்த வாட்டி புசுபாக்கா போச்சொல்லும்ன்னு மனசு சொல்லுது... எப்பவும் எம்மனசு சொன்னா சரியா இருக்கும்... அம்மாதான் பேசணும்... இந்தவாட்டி அவள அனுப்புங்கக்கா புள்ளங்க அவகூட கொண்டாடனும்ன்னு சொல்லுதுகன்னு அம்மாவைச் சொல்லச் சொல்லணும்... ஊருக்குப் போன்னு சொன்னா புசுபாக்கா பஸ்சுக்குப் போக செலவுக்கு கண்டிப்பா காசு கொடுக்கும்... பெரிய மருமவ வந்திருச்சின்னா அதுவும் கொடுக்கும்... புசுபாக்கா பேத்தி நருமதா, எங்கயோ கம்பூட்டரு கம்பெனியில வேல பாக்குதாம்... அதுதான் போனதடவ வந்தப்ப கடக்கி கூட்டிப் போயி பிராவெல்லாம் வாங்கி கொடுத்துச்சு... எல்லாம் பழசாப்போச்சு... ரெண்டு சட்டியும் ரெண்டு பிராவும் வாங்கித்தரச் சொன்னா வாங்கிக் கொடுக்கும்... அதுகூட ஊருக்குப் போறேன்னு சொன்னா ஏதாச்சும் காசு தரும்...' என நினைவுகளோடு அடுத்திருந்த சாமியாடி ஐயா வீட்டுக்குப் போனாள்.

'இப்பத்தாண்டி புஸ்பாக்காக்கிட்ட பேசினேன்... துணிக்கடயில நிக்கிதாமாம்... நாளான்னக்கி அனுப்புறேன்னு சொன்னுச்சு...' என்றதும் மகிழ்ச்சியின் உச்சத்துக்கே போனாள். நினைத்ததெல்லாம் நடந்தது போல 'அய்ய்ய்ய்யா' என்று கூச்சலிட்டாள் 'அடியேய்... இவளே... எதுக்கு கத்துறே... அது சரியின்னு சொல்லிருச்சி.... ஆனா...' என்று அம்மா இழுக்க, 'என்னம்மா... என்ன ஆனான்னு இழுக்குறே...' கலவரமாய்க் கேட்டாள். 'உங்க பெரியப்பாவுக்கு முடியலன்னு ஆசுபத்திரிக்கி கொண்டு போனாக... செத்துப்பொயிட்டாராம்... இப்பத்தான் சுப்பிரமணி அண்ணனுக்கு சந்துரு போன் பண்ணினானாம்... வந்து சொல்லிட்டுப் போவுது... என்ன இருந்தாலும் உங்கப்பனோட கூட பொறந்தவரு.... பேச்சு வார்த்த இல்லன்னாலும் செத்த மொற கேக்கணுமில்லயா... அப்பொறம்   அவர சாகக் கொடுத்துட்டு நாம தீவாளி கொண்டாட முடியுமா...? புள்ளயளுக்கு புதுத்துணி எடுத்தேன்... இந்தவாட்டி நீ வருவேன்னு ஒனக்குங்கூட ஒரு சுரிதாரு எடுத்து வச்சேன்... அழுகுற பண்டமா... துணிதானே.... இருக்கட்டும் பொங்கலுக்கு போட்டுக்கலாம்...  நீ என்னத்த இப்ப வந்தே... ஒரு வாரமோ பத்து நாளோச் செண்டு வா... நா நாளக்கி புசுபாக்காக்கிட்ட வெவரம் சொல்லுறேன்... அங்க புதுத்துணி எடுத்துக் கொடுத்தாலும் தீவாளி அன்னக்கிப் போடாதடி... வாங்கி வச்சிக்க பின்னால போட்டுக்கலாம்' அம்மா பேசிக் கொண்டே போக,  'இதுவரைக்கும் இல்லாத பெரியப்பன் இப்ப எங்க இருந்து வந்தானாம்... அவனுக்காக நாங்க தீவாளி கொண்டாடக் கூடாதாம்... இந்தம்மா இப்படித்தான்... அதுக்காக வாழாது... எப்பவும் ஊருக்கும் ஒறவுக்கும் பயந்தே வாழும்... ஒரு வருசம் தட்டுனா மூணு வருசம் தட்டும்ப்பாங்க... மூணு வருச தீவாளிக்கு ஊருக்குப் போவல... இந்த வருசத்துக்கு பெரியப்பன்... அடுத்த வருசம் என்னவோ...' என்று நினைத்தவள் மேற்கொண்டு அம்மாவுடன் பேச விருப்பமில்லாமல் போனைக் கட் பண்ணி சாமியாடி தாத்தாவிடம் கொடுத்துவிட்டு வீடு நோக்கி நடந்தவளின் நெஞ்சுக்குள் நிரம்பியிருந்த தீபாவளி நினைவுகள் மெல்ல அழுகையாய் விக்கி வெடிக்க, அந்தக் கண்ணீரில் மெல்லக் கரைந்து வெளியானது காலை முதல் மனசுக்குள் பூத்திருந்த தீபாவளிக் கனவு.

-'பரிவை' சே.குமார்.

மனசின் பக்கம் : ஒருநாளும் பலசுவைகளும்

எங்க அலுவலகத்தின் புதிய புராஜெக்ட்டுக்கு அதிக ஆட்கள் தேவை என்பதால் இங்கிருக்கும் இந்திய மேனேஜரின் ஏற்பாட்டில் (அவருக்கு நல்ல கமிஷன் வந்திருக்கும் போல) கேரளாவில் இருக்கும் ஒரு கம்பெனி மூலமாக இரண்டு பெண்கள் உள்பட பதினைந்து பேரை இரண்டு வருட ஒப்பந்தத்தில் எடுத்து வந்திருக்கிறார்கள். அதற்கான நேர்முகத் தேர்வு நடத்த எங்க அலுவலகத்தில் இருக்கும் லெபனான் மேனேஜர் கேரளா சென்றான். அவனிடம் என் நண்பனை இந்தப் புராஜெக்ட்டில் எடுத்து கொள் என்று சொன்ன போது என்னிடம் பயோடேட்டா வாங்கி கேரளா கம்பெனிக்கு அனுப்பி நான் நேர்முகத் தேர்வு செய்ய வரும் நாளில் இவருக்கும் அழைப்பு விடு என எனக்கு முன்னர்தான் மின்னஞ்சல் அனுப்பினான். அவன் கேரளா போய் நேரடித் தேர்வு நடத்தியும் நண்பருக்கு அழைப்பு போகவில்லை. நான் எங்க மேனேஜரிடம் மின்னஞ்சலில் என்னாச்சு... ஏன் நண்பருக்கு அழைப்பு போகவில்லை என்று கேட்டபோது அவர் சொன்ன பதில் அவங்க அலுவலகத்தில் போதுமான ஆட்கள் இருக்கிறார்களாம் அதனால் அவர்களை அனுப்புகிறார்களாம்... தங்கள் நண்பருக்கு மற்றுமொரு வாய்ப்பு வரும் போது கண்டிப்பாக அழைப்பு விடுகிறேன் என்று சொல்லிவிட்டார்கள் என்றான். மலையாளிகள் மலையாளிகளுக்குத்தான் முதலிடம் கொடுப்பார்கள் தமிழன் என்றாலே தள்ளி வைத்துத்தான் பார்ப்பார்கள். மேலும் கேரளா என்பது தனி நாடு போல்தான் இங்கு அவர்கள் பேச்சு இருக்கும். நல்லதொரு வாய்ப்பில் நண்பருக்கு வேலை கிடைக்காதது மிகுந்த வருத்தமே. அந்தக் கம்பெனி அனுப்பியவர்களுக்கு நம்ம ஊர் மதிப்பில் சம்பளம் கொடுக்குமாம். அந்தக் கம்பெனிக்கு பதினைந்து பேரை வைத்து இந்த ரெண்டு வருடத்தில் கோடிக்கணக்கில் பணம் கிடைக்கும். எங்க கம்பெனிக்கு இந்தப் பதினைந்து பேரால் மில்லியன் கணக்கில் லாபம் கிடைக்கும். ஆனால் எவ்வளவுதான் கஷ்டப்பட்டாலும் நமக்கு கூடுதலாக பணம் கொடுக்க நினைப்பது கூட இல்லை. இப்போது ஒப்பந்தத்தில் ஆட்களைக் கொண்டு வந்து விட்டதால் பிடிக்கலைன்னா வேலையை விட்டுட்டுப் போன்னு சொல்ற மாதிரி பேச ஆரம்பிச்சிட்டானுங்க.

சரி அடுத்த கதைக்கு வருவோம்... இங்கு வந்திருக்கும் பதினைந்து பேருடன் எங்க ஆட்கள் இருவரையும்... நானும் போக வேண்டியவன்... வேறொரு புராஜெக்ட்டில் இருப்பதால் என்னை விட்டுவிட்டார்கள்... அந்த புராஜெக்டில் நம் மேற்படி இந்திய இஞ்சினியரால் நானும் எகிப்து சர்வேயரும் படும் பாடு தனிக்கதை...  அதுக்கு அப்புறம் வாரேன்... இப்ப பதினைந்து பேருக்கு வாரேன்... மூன்று அலுவலத்தில் பணி... ஆட்களை பிரித்துக் கொடுத்தாச்சு...  மூன்றும் அரசு நிறுவனங்கள்... இரண்டு அலுவலகத்தில் எந்தப் பிரச்சினை இல்லை... ஒரு அலுவலகத்துக்கு கொடுத்த மூன்று பேருக்கும் பணி தெரியவில்லை என மின்னஞ்சலை அந்தப் பிரிவின் மேலாளரான அரபிப் பெண் எல்லாருக்கும் அனுப்பிவிட, அவர்களுக்கு எப்படி பணி எடுக்க வேண்டும் என வகுப்பெடுக்க வேண்டும் என்று முடிவாகி, என்னைப் போய் வகுப்பெடு அதற்கு முன்னர் அவர்களுடன் பேசு என்று சொன்னான் புதிதாய் அந்த புராஜெக்ட்டிற்கு மேனேஜராய் வந்திருக்கும் பாகிஸ்தானி, நான் மூவரில் ஒருவருடன் தொலைபேசியில் பேசியபோது அவர் உங்களிடம் யார் சொன்னது எங்களுக்கு பணி அறியவில்லை என... இஞ்சினியர் கொடுத்த ஒரு பணியைச் செய்து வெரிகுட் வாங்கினோம்... அவர் எங்களைப் போல் வேறு யாரும் பணி எடுக்கவில்லை எனச் சொல்லி ஒரு பெண் குட்டியை கூட்டி வந்து அவருக்கும்  படிச்சிக் கொடுக்கச் சொன்னார் என ஏதோ நான் அவர்களைத் தப்பாகச் சொன்னது போல் என்னிடம் சண்டையிட்டார். நமக்கு சும்மாவே சுள்ளுன்னு வரும்... போனில் சம்பந்தமில்லாமல் பேசினால்... என்னிடம் அந்த மின்னஞ்சல் இருந்தது. அதில் அவர்களுக்கு பணி தெரியவில்லை எனச் சொல்லி முதல் மின்னஞ்சல் அனுப்பியது அவர்களிடம் படிக்கப் போன பெண்குட்டி என்பதை நான் அவர்களிடம் சொல்லாமல் சற்றே கோபமாக உன் இஞ்சினியர் சொன்னான்... அவனுக்கிட்ட கேட்டுக்க... என ஆரம்பித்து சுதி கூட்ட,  எதிர்முனை ஸாரி சேட்டா என்றது.

வியாழனன்று பத்து மணிக்கு வகுப்பெடுக்க வேண்டும்... பாகிஸ்தானி முதல் நாள் என்னிடம் நாளை நீ அங்கு வந்துடு என்றெல்லாம் சொல்லவில்லை. மறுநாள் எப்பவும் போல் அலுவலகம் போயாச்சு. பாகிஸ்தானி வரவில்லை... ஒன்பது மணி முதல் போன் அடித்தால் எடுக்கவே இல்லை... அலுவலக எண்ணில் இருந்து போன் வந்திருக்கிறதே என திருப்பியும் அடிக்கவில்லை. 9.40க்கு பொனெடுத்து என்ன நீ இன்னும் வரலை... இங்க எல்லாரும் வந்தாச்சு... இன்சினியரும் வந்திருக்கு என்றான். அவனிடம் ஒரு சவுண்ட் விட, சரி நீ பஸ்சில் வந்துவிடு லேட்டானாலும் பரவாயில்லை என்றான். பஸ் பிடித்துப் போனால் ரொம்ப நேரமாகும் என்பதால் டாக்சியில் பயணப்பட்டேன்... இப்போது டாக்ஸி வாடகை எல்லாம் ஒட்டகத்தை விட உயரமாய் ஆக்கி வச்சிருக்கானுங்க... அலுவலகத்தில் பில் கொடுத்து வாங்கிக் கொள்ளலாம் என்ற நம்பிக்கையில் டாக்ஸி ஏறினேன்.  

டாக்ஸி டிரைவர் நேபாளி, அவன் பேசிக்கொண்டே வந்தான்... பயங்கர சூடா இருக்குடா என்றதும் என்ன பண்ணச் சொல்றே... எனக்கு இந்த மாச டார்க்கெட் முடிக்கணும்... வெயில் பார்த்தா ஆகுமா... இந்தச் சூட்டுலதான் வண்டி ஓட்டுறேன் என்றவன் அதுவும் இந்த மாசம் கூடுதலாய் உழைக்கணும் என்றான். ஏன் என்று கேட்டபோது ஒரு பைன் இருக்கு... 4000 திர்ஹாம் அடைக்கணும்... அதுக்கும் சேர்த்து உழைக்கணும் என்றான்.. வாங்குற சம்பளத்தைவிட பைன் அதிகமாச் சொல்றே... உனக்குத்தான் அதிக வேகம் போனால் வார்னிங் வந்துருமே அப்புறம் என்ன எங்க வேகமாக ஒட்டினாய் என்றதும் சிரித்தபடி சிக்னல்ல நின்னேன்... போன் நோண்டுறது என்னோட முக்கியமான வேலை... அப்படி நோண்டிக்கிட்டு இருக்கும் போது லெப்ட்ல திரும்புற சிக்னல் விழ, நான் நமக்குத்தான் பச்சை விழுந்துருச்சின்னு நேரா வண்டியை விட்டுட்டேன்... நாலாயிரம் தீட்டிட்டான் என்றான். இப்போது இங்கு ரோட்டை கண்ட இடத்தில் நடந்து கடந்தால் 400 திர்ஹாம் பைன்... முன்னர் 200 இருந்தது... எல்லாத்தையும் அதிகமாக ஏத்தி வச்சிட்டானுங்க கில்லர்ஜி அண்ணா...  டாக்ஸி வாடகை இரவை விட கூடுதல் ஆக்கி இப்ப இரவு பகல் இரண்டும் ஒரே மாதிரி கொண்டு வந்துட்டானுங்க... ஏறி இறங்கினால் 12 திர்ஹாம் கொடுக்கணும். ஒரு வழியாக அலுவலகம் போனா பாகிஸ்தானி அங்கு வந்திருந்த ஒரு அரபி இஞ்சினியர் பெண்ணிடம் அவனோட பிரதாபத்தை அளந்து கொண்டிருந்தான். ஒருவழியாக அங்கு போய் அமர்ந்தாச்சு.

சிறிது நேரத்தில் எல்லாருக்கும் மேனேஜரான அரபிப் பெண் சைமா வர எல்லோரையும் அறிமுகப்படுத்திக் கொள்ளச் சொன்னான். புதிய மூவரும் அறிமுகம் செய்துகொள்ள, என்னை பார்த்து குமாரை எனக்கு நல்லாத் தெரியும் என்று சிரித்தாள். அந்தச் சிரிப்பின் பின்னே வெறொரு கதை இருக்கு... இந்த மூணு பேர் மாதிரி ஒரு மாதம் அங்கு போன என்னை எல்லாப் பயலும் சேர்ந்து பாடாய் படுத்த, நம்ம சுயமரியாதை எகிறியபோது இதேபோல் மின்னஞ்சல் எல்லாருக்கும் பறக்க, பெரிய மேனேஜரான இவள் எட்டு வருசமா குமாரை எனக்குத் தெரியும்... என்ன வேலையோ அதை மட்டும் செய்யச் சொல் எல்லாருடைய வேலையையும் செய்ய அங்கு அனுப்பவில்லை... அப்படி கொடுக்க முடியவில்லை என்றால் குமார் அங்கு வரமாட்டார் என மின்னஞ்சல் அனுப்பினாள்... அதான் அந்த சிரிப்புக்குக் காரணம். பின்னர் அந்த இருவரும் சிறிது நேரம் பேசிவிட்டுச் செல்ல, பாகிஸ்தானியும் நான் மேலே இருக்கேன் எனக் கிளம்பினான், மற்ற மூவருக்கும் எப்படி பணி எடுக்க வேண்டும் என இரண்டரை மணி நேரம் வகுப்பெடுக்க... இந்த வகுப்பெடுக்கிற வாழ்க்கை இன்னும் மாற மாட்டேங்குது... இறுதியில் சேட்டா நான் கேட்டதுக்கு அன்னைக்கு சூடாயாச்சு... சாரி என்றான் ஒருவன். பின்னர் நட்பாகி பேசிக் கொண்டிருந்துவிட்டு பாகிஸ்தானியை தேடினால் ஆளில்லை. அந்த வெயிலில் ரெண்டு சிக்னல் நடந்து பஸ்சிற்க்கு காத்திருந்தால் வெயில் காரணமாக குளித்துக் கொண்டிருந்தேன். அருகில் நின்ற ஒருவன் என்ன சூடு... என்ன ஊரு... பஸ்சையும் காணோம் என்று ஆங்கிலத்தில் புலம்பினான். நான் அக்டோபராச்சு இன்னும் சூடு குறையலை என்ற போது எங்க ஊரில் குளிர்காலம்... நான் ஜோர்டான்... இங்க இந்த சூட்டுல கோட்டை மாட்டிக்கிட்டு நிக்க வேண்டியிருக்கு என்று சிரித்தான். அவன் போக வேண்டிய பஸ் வர, நீயும் வா என்றான்... எனக்கான நம்பர் இதில்லை என்று சொல்ல, அப்ப இன்னும் இந்த வெயிலை அனுபவி என்று சிரித்தபடி சென்றான்.

அரை மணி நேரத்துக்குப் பின் பேருந்து வர, சரியான கூட்டம் ஏறி இரண்டாவது சிக்னல் கடந்ததும் இருக்கை கிடைக்க, அமர்ந்து கிரிக்கெட் கேமை விளையாட ஆரம்பித்தேன். பேருந்து நிறுத்தம் வந்து இறங்கிய போது வீட்டில் போய் படுத்திருந்துவிட்டு அலுவலகத்துக்கு வர, முன்பக்கமாக இறங்கினான் பாகிஸ்தானி. இப்படியானவர்களுக்குத்தான் எங்க கம்பெனியில் வாழ்க்கை.  இவன் பரவாயில்லை எங்க மேனேஜருக்கு அலுவலகம் வந்து விட்டு வீட்டுக்கு போகனும் என்றால் ஏதோ மீட்டிங்கிற்குப் போறது போல லாப்டாப் சகிதம் கிளம்பி வீட்டில் போய் தூங்கிருவான்..  என்னோட புராஜெக்ட் கதையை இப்பச் சொன்னா பதிவு நீண்டுடும்... இன்னொரு நாளில் பார்க்கலாம்.

சில மலையாளப் படங்கள் பார்த்தேன்... ஒன்றும் மனதில் ஒட்டவில்லை...விமர்சனம் எழுதுமளவுக்கு இல்லை என்பதால் எழுதவில்லை. சில நல்ல ஆங்கிலப் படங்களையும் பார்த்தேன். கொஞ்சம் கதைகள் எழுத வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் இந்த வார விடுமுறையில் இரண்டு கதைகள் எழுதினேன். தினமணிக் கதிரில் நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு என் கதை வந்ததில் மிக்க மகிழ்ச்சி. அதை என்னைவிட மிகச் சந்தோஷமாக கொண்டாடிய ஜம்புலிங்கம் ஐயா, ஸ்ரீராம் அண்ணா, துளசிதரன் அண்ணா, கீதா அக்கா, நிஷாந்தி அக்கா உள்ளிட்ட அனைவருக்கும் நன்றி.

இன்று பிறந்தநாள் கொண்டாடும் அன்பின் ஐயா கரந்தை ஜெயக்குமாருக்கும் அன்புத் தம்பி கலியுகம் தினேஷ்குமாருக்கும் இனிய பிறந்தநாள் வாழ்த்துக்கள்.

-'பரிவை' சே.குமார்.

மனசு பேசுகிறது : வாசிப்பும் மருத்துவமும்

சென்ற ஆண்டில் நண்பர் தமிழ்வாசியின் மூலமாக கல்கியின் பொன்னியின் செல்வனுக்குள் நுழைந்து அதன் தொடர்ச்சியாக சாண்டில்யனின் கதைகளைத் தொடர் வாசிப்பாக்கி... பாலகுமாரன், விக்கிரமன், இந்திரா சௌந்தர்ராஜன் எனப் பயணித்த வாசிப்பு அப்போது இருந்த வேகம் இல்லாவிட்டாலும் இன்னும் தொடர்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. எப்படி மீள்வோம் எனத் தினந்தினம் நடக்கும் மனப்போராட்டம்,  வேலையில் ஒண்ணுமே தெரியாத மேனேஜரின் கீழ் மாட்டிக் கொண்டு எல்லா வேலைகளும் தலையில் சுமத்தப்படுவதால் ஏற்படும் அயற்சி... இந்தக் கம்பெனியில் இது ஒன்பதாவது ஆண்டு, இதுவரை பார்த்த எந்தப் புராஜெக்ட்டிலும் வாரத்தில் மூன்று நாள் மீட்டிங் எல்லாம் போனதே இல்லை... சொல்லப் போனால் மீட்டிங்கிற்கே போனதில்லை... அதெல்லாம் நமக்கு மேலுள்ளவன் பார்த்துப்பான். இப்ப தினமும் ஐந்து மணி நேர மீட்டிங்... இந்த வாரம் பெரும்பாலும் மதிய உணவு நாலு ஐந்து மணிக்குத்தான்... இப்படி எல்லாமுமாகக் கொடுக்கும் மனவலிகளின் நிவாரணி காலையும் மாலையும் பேருந்தில் பயணிக்கும் போது வாசிப்பவைதான்... 

ஊரில் இருந்து வந்தது முதல் வாசிப்பும் தொடர்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. பாலகுமாரனின் தேடிக் கண்டு கொண்டேன் வாசித்து முடித்ததும் அடுத்து என்ன வாசிக்கலாம் என்ற தேடுதலில் கிடைத்தது தற்போது வாசிப்பில் இருக்கும் என் அண்ணன் ஜோதிஜி அவர்களின் 'காரைக்குடி உணவகம்'. இதுவரை இருநூறு பக்கம் வாசித்து இருக்கிறேன். ஒரு எழுத்து கதையாகும் பட்சத்தில் அது எப்படியிருந்தாலும் வாசித்து விடுவேன்... கதையின் பயணமும் முடிவும் என்ன ஆகும் என்ற ஆவலில் எப்படியும் முடித்து விடுவேன். அதே கட்டுரைகள் என்னும் பட்சத்தில் சில பத்திகளைப் படிக்கும் போதே தேருக்கு கட்டை கொடுத்து நிறுத்தியது போல் நிறுத்தி மேற்கொண்டு படிக்காமல் அடுத்த கட்டுரைக்கு தாவிவிடுவேன். பாலகுமாரனின் தேடிக் கண்டு கொண்டேன் கட்டுரைகளின் தொகுப்புத்தான்... அதிகம் கோவில்கள் குறித்த வரலாற்றுச் செய்திகள், செவி வழிச் செய்திகள், அவர் பார்த்தது அறிந்தது என கலந்துகட்டி எழுதி, அந்தக் கோவில் குறித்தும் அங்கு சென்றால் என்ன நடக்கும் என்பதையும் சொல்லும் கட்டுரைகள்... வாசிப்பில் அயற்சி ஏற்படுத்தவில்லை... உடையார் வாசிக்கும் போது அதில் அவர் ஒரு குறிப்பிட்ட சமூகத்தை மட்டுமே உயர்ந்தவர்களாகவும் அவர்களுக்கு இராஜராஜனே பயந்தான் எனவும் சொல்லியிருந்தார்... உடையார் ஏனோ கோவில் கட்டுமானம் தவிர மற்றவற்றில் ஈர்க்கவில்லை. இதிலும் அவர்கள் துதிதான் என்றாலும் கட்டுரைகள் வாசிக்க வைத்தன. 

காரைக்குடி உணவகம்... நம்ம ஜோதிஜி அண்ணனின் எழுத்தைச் சொல்லவே வேண்டாம்... எள்ளல், எகத்தாளம், நையாண்டி என எல்லாம் ஊறுகாயாக இருந்தாலும் சொல்ல வந்ததை, சொல்ல வேண்டியதை மிகத் தெளிவாக புள்ளி விபரத்துடன் சொல்வதில் அவருக்கு நிகர் அவரே. இதிலும் அப்படியே சத்துமாவு செய்யும் குறிப்புக்கள், தேன் இஞ்சி, தேன் நெல்லிக்காய் என சாப்பாட்டில் ஆரம்பிக்கும் எழுத்து அரசியல், ஆன்மீகம் என கலந்து கட்டி பயணிக்கிறது. கட்டுரைகளை வாசிக்க ஆரம்பித்தால் அது நம்மை உள்ளிழுத்து தொடர்ந்து வாசிக்க வைக்கின்றன... இந்தத் திறமை எல்லாருக்கும் சாத்தியமல்ல. மேலே சொன்னது போல் கட்டுரைகள் பெரும்பாலும் மெகா தொடர் போல சவ்வாய்ப் பயணித்து வாசிக்க முடியாத அயற்சியை ஏற்படுத்தும்... ஆனால் இவையோ ஆவலைத் தூண்டுகின்றன. இன்னும் முழுமையாகப் படிக்கவில்லை... இது விமர்சனப் பகிர்வும் அல்ல. அதில் மருத்துவம் குறித்து அண்ணன் எழுதிய கட்டுரையை வாசித்ததும் நான் எடுத்துக் கொண்ட ஆயுர்வேத மருத்துவமும் இங்கு இருக்கும் மருத்துவமும் குறித்து எழுத நினைத்து ஆரம்பித்த கட்டுரைதான் இது.

அப்ப நான் கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டிருந்தேன். பேராசிரியர் பழனி இராகுலதாசனின் செல்லப்பிள்ளையாகி அவர் வீட்டில் நாங்களெல்லாம் ஆட்டம் போட்ட நாட்கள் மறக்க முடியாதவை. சின்ன வயதில் இருந்தே உள்நாக்கு வளரும் பிரச்சினை  இருந்தது.  வீங்கிவிட்டால் எச்சில் முனுங்க... சாப்பிட, தூங்க என நான்பட்ட சிரமம் சொல்லி மாளாது. வலியின் காரணமாக கண்ணீர் ஓடிக்கொண்டேயிருக்கும். உப்புப் போட்டு வாய் கொப்பளித்தல் செய்தாலும் ஊசியே நிவாரணி ஆகும். கல்லூரி படிக்கும் போதும் அது தொடர, என் நிலை பார்த்து காரைக்குடி ஆனந்த் தியேட்டர் (இப்போது சத்தியன்) அருகில் ஞாயிறன்று இலவச ஆயுர்வேத சிகிச்சை கொடுப்பதை அறிந்த ஐயா என்னைக் கூட்டிக் கொண்டு பஸ் ஏறினார். முதல் வாரம் சென்றோம் எல்லா விசாரணைகளும் முடிந்து இது இது சாப்பிடக் கூடாதெனச் சொல்லி, கடுகை விட கொஞ்சம் பெரிதாக மாத்திரைகள் கொடுத்து காலை, மாலையில் இரண்டு மாத்திரையை வாயில் போட்டு சப்பிச் சாப்பிடச் சொன்னார். இரண்டு முறை சென்றோம்... அதன் பின்னர் ஐயா தங்களின் கிளினிக்கிற்கு வருகிறோம் என்று சொல்லிவிட்டார். பின்னர் அங்கு பயணம்...  கிட்டத்தட்ட பத்துப் பதினைந்து பேருக்கு காபி கொடுக்கும் அம்மா, காபி சாப்பிடக்கூடாது என்பதால் எனக்கு மட்டும் ஐயாவின் உத்தரவினால் கல்லூரி முடிக்கும் வரை... ஏன் இப்போது சென்றாலும் சுடச்சுட பால் மட்டுமே கொடுப்பார்கள் என்பது தனிக்கதை. அவரிடம் தொடர்ந்து பார்த்ததில் இதுவரை வலி வரவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. அதிகமான செலவு இல்லை... அதிகமான மாத்திரை இல்லை... உண்மையில் மிகச் சிறப்பான மருத்துவம்... மருத்துவர்... இப்பவும் கழனிவாசல் ரோட்டில் அவரது கிளினிக் இருக்கிறது.

இங்கு மருத்துவம் என்பது கம்பெனி கொடுத்திருக்கும் மருத்துவத்துக்கான இன்சூரன்ஸ் அட்டையை வைத்துத்தான். அட்டைகள் கலர் கலராய் பலவிதம்... இன்சூரன்ஸ் கம்பெனிகளும் பலவிதம்... இதில் அட்டைக்குத் தகுந்தாற் போல் கட்டணமும் சிகிச்சையும் உண்டு. எங்கள் கம்பெனி வருடா வருடம் அட்டை கம்பெனியை மாற்றி இப்போது நமக்கு லாபமில்லாத ஒரு அட்டையைத் தந்திருக்கிறது. மருத்துவருக்கு குறைந்தது 50 திர்ஹாம் முதல் 100 திர்ஹாம், லேபரெட்டரிக்கு 20%, மாத்திரைக்கு 30% இதுதான் இப்போதைய எங்கள் அட்டையின் கணக்கு. இதனால் நமக்கு எந்த லாபமும் இல்லை. சென்ற முறை கொடுத்த அட்டையில் மருத்துவருக்கு 50ம் மாத்திரைக்கு 10%ம் தான் இருந்தது. இப்போதைய அட்டையைப் பார்த்தாலே உடம்புக்கு முடியவில்லை என்றாலும் மருத்துவமனை செல்ல வேண்டுமா என்றுதான் தோன்றுகிறது. இங்கு பெரிய பதவியில் இருப்பவர்களுக்குக் கொடுக்கும்  அட்டைக்கும் சாதாரண வேலையில் இருப்பவர்களுக்குக் கொடுக்கும் அட்டைக்கும் நிறைய வித்தியாசம் உண்டு. பின்னவர்கள் அதிகம் பணம் செலவழிக்க வேண்டியிருக்கும். மருத்துவம், லேபரெட்டரி, மாத்திரை என எல்லாம் இலவசமாகப் பார்க்கும் அட்டையும் உண்டு... எல்லாத்துக்கும் 10% முதல் 50% வரை கொடுக்க வேண்டிய அட்டைகளும் உண்டு. இங்கு மருத்துவம் என்பது நம்ம ஊரோடு ஒப்பிட்டுப் பார்த்தால் செலவு வகையில் மிச்சம் என்றாலும் அந்தளவுக்கு நல்ல மருத்துவமாகத் தெரிவதில்லை. எல்லா வசதிகளும் இருக்கும்... நல்ல மருத்துவர்களும் உண்டு. இருப்பினும் அதிகமான மருத்துவர்கள் கணிப்பொறியில் தேடித்தான் மருத்துவம் பார்க்கிறார்கள் என்பதுடன் லாபம் பார்க்கும் தொழிலாகவே இருக்கிறது. குறிப்பாக மருத்துவமனைகள் பெரும்பாலும் மலையாளிகளால் நடத்தப்படுகின்றன. மருத்துவர்களில் மலையாளிகளும் தெலுங்கரும் அதிகம். நம்மவர்களும் சிலர் உண்டு. பிலிப்பைனி, அரபிகள் என நாம் பார்க்க நினைக்காத மருத்துவர்களும் உண்டு.

எல்லாமே அட்டையை மையமாக வைத்து நடக்கும் தொழில் என்பதால் மேலே சொன்னது போல் மருத்துவமனைக்கு வருமானம் வரும்படியான செயல்கள் கண்டிப்பாக மேற்கொள்ளப்படும். இரத்தப் பரிசோதனை, எக்ஸ்ரே போன்றவை முக்கியமானதாக கருதப்படும். மருந்துக்கள் டப்பா, டப்பாவாக எழுதப்படும். மெடிக்கலிலும் இன்சூரன்ஸ் அட்டைக்குத்தான் மருந்து கொடுக்கப்படும். அதற்கு முதலில் இன்சூரன்ஸ் கம்பெனியின் அனுமதியை மெடிக்கல்காரர் பெற்றுத்தான் மாத்திரை மருந்து கொடுப்பார். தனிப்பட்ட முறையிலான விற்பனை அரிது. அப்படி வாங்கினாலும் நம்மூரைப் போல ரெண்டு மூணு மாத்திரைகள் வாங்குவது என்பது முடியாத காரியம்... ஒரு டப்பாதான் கிடைக்கும். எல்லாமே இன்சூரன்ஸ் பணத்தையும் நம் பணத்தையும் குறிவைத்தே நடக்கும் வியாபாரம் என்பதால் டப்பா, டப்பாவாக வாங்கி அதை தின்று... குறிப்பாக கொலஸ்ட்ரால் மற்றும் சர்க்கரை நோய்க்கு மாத்திரை டப்பாக்களைத் தொடர்ந்து விழுங்குபவர்களே அதிகம். எனக்கும் கெட்ட கொழுப்பு (LDL Cholesterol ) இருக்கென மாத்திரை டப்பாக்களைக் கொடுத்து ஒரு வருடத்துக்கு மேலாச்சு... நான் அதில் ஒரு மாத்திரையும் சாப்பிடலை. மற்றொரு மருத்துவமனையில் பரிசோதித்த போது அப்படி எதுவும் இல்லை. ஊருக்கு வந்த போது அங்கு பரிசோதனை செய்த போதும் எதுவும் இல்லை என்று சொல்லிவிட்டார்கள். யூரிக் ஆசிட் பிரச்சினை கூட ரெண்டு மூணு ஹாஸ்பிடலில் இருக்கு என்பதாகவும் கடைசியாக பார்த்த ஆஸ்பத்திரியிலும் ஊரிலும் இல்லை என்பதாகவுமே வந்தது. இல்லாத ஒன்றை அதாவது சர்க்கரை, உப்பு, கொழுப்பு போன்றவற்றை இருப்பதாகக் காட்டி லாபம் சம்பாதிக்கிறார்களோ என்றும் தோன்றுவதுண்டு. ஏனென்றால் இங்கு 100க்கு 98 பேருக்கு இந்த வியாதிகள் இருக்கென மாத்திரை சாப்பிடுகிறார்கள். தொடர்ந்து இருபத்தைந்து முப்பது வருடங்கள் இருப்பவர்கள் மாத்திரைகளை விழுங்கியே ஊர் வந்ததும் வாழ முடியாமல் உயிரை விட்டு விடுவதையும் பார்க்க நேர்கிறது... இதுவே ஊருக்கு போக வேண்டும் என்ற எண்ணத்தையும் நாளுக்கு நாள் கிளைவிட்டு வளரச் செய்கிறது.

மகளுக்கு சிறு வயது முதல் பார்த்த மருத்துவத்தில் தீராத பிரச்சினையை, என்னய்யா இந்த மாத்திரையெல்லாம் கொடுத்து பிள்ளையை பாடாப் படுத்தியிருக்காங்க படிச்சவங்க நீங்களும் அதை யோசிக்கவே இல்லையா என்று திட்டிவிட்டு ஒரு மாத மருத்துவத்தில் சுத்தமாகக் குணமாக்கிக் கொடுத்தார் மதுரையில் இருக்கும் டாக்டரான அவ்வை நடராஜனின் சகோதரர். இது வரை எந்தத் தொந்தரவும் இல்லை...  மனைவிக்கு பார்த்த மருத்துவம் குறித்தும் நிறையப் பேசலாம். அதையெல்லாம் பேசினால் இந்தக் கட்டுரை இன்னும் இன்னுமென நீண்டு போகும். பிறகு பார்க்கலாம்.

வாசிப்பு ஒரு போதை.... அது பிடித்துக் கொண்டால் எதையும் தேடித்தேடி வாசிக்கச் சொல்லும். முடிந்தால் காரைக்குடி உணவகத்தை வாசியுங்கள். நிறைய விபரங்களைப் பேசியிருக்கிறார். சில கட்டுரைகள் அவரின் தேவியர் இல்லத்தில் எழுதியவைதான். அவரின் கட்டுரைகளின் தொடர்ச்சியாக நாமும் நிறையப் பேசலாம்.

-'பரிவை' சே.குமார்.

மனசு பேசுகிறது : கிராமத்துக் காதல்

நகரத்துக் காதலுக்கும் கிராமத்துக் காதலுக்கும் நிறைய வித்தியாசம் இருந்தது அப்போது... இப்போதும் வித்தியாசங்கள் நிறைய இருக்கத்தான் செய்கின்றன என்றாலும் அன்றைய மண் வாசனைக் காதல் இன்று இல்லாமல் போய்விட்டது. இன்றைய கிராமத்துக் காதல்கள் பெரும்பாலும் சாதீய மோதல்களாலும் கௌரவக் கொலைகளாலும் முடிவு வந்துவிடுகின்றன. நகரத்தைப் போல் பூங்காக்கள் இல்லை என்றாலும் வயல்வெளிகளும் கோவில்களும் காதல் வளர்க்கும் இடங்களாக இருந்தன. பெரு நகரங்களில் குறிப்பாக கடல் சார்ந்த நகரங்களில் பீச்சுக்கள் கொடுத்த காதல் சுகத்தை கிராமங்களின் கண்மாய் கரைகளும் ஊரணிகளும் கொடுக்கத்தான் செய்தன. இன்று கிராமக் காதல்கள் அரிதாகிவிட்டன... காரணம் பிழைப்புத் தேடி நகரங்களை நாடி விட்ட குடும்பங்களில் வயதானவர்கள் மட்டுமே கிராமத்தின் சொத்தாக... ஒரு காலத்தில் பசுமை போர்த்திய வயல்வெளிகளும் பெரிய குடும்பங்களைத் தன்னுள்ளே இருத்தி, அந்த இருப்பின் மகிழ்ச்சியில் திளைத்த வீடுகளும் இப்போது வாழ்விழந்து... அன்று நிகழ்ந்த காதல்களில் சுவடுகளை மட்டுமே தாங்கி நிற்கின்றன.

பள்ளியில் படிக்கும் போது... அதாவது ரொம்பச் சின்னப்பிள்ளையாக இருக்கும் போது சினிமா மோகம்தான் நமக்குள் அதிகமாக இருக்கும்... (இப்பவும் அப்படித்தான் இருக்கு என்ன மாறியிருக்கு என்ற குரல்கள் சுற்றிலும் கேட்கத்தான் செய்கின்றன.) அதனால்தான் கீழே விழுந்து கை ஓடிந்து அழுது கொண்டு வீடு வந்து சேர்ந்த போது முதல்நாள் பார்த்த தூறல் நின்னு போச்சு படத்துல பாக்கியராஜ் சண்டை போட்ட மாதிரி போட்டிருப்பே... அதான் விழுந்து கையை ஒடிச்சிக்கிட்டே என அம்மா நங்கு நங்குன்னு நாலு போடு போட்டுச்சு... சிவனேன்னு தவட்டாங்கம்பு விளையாண்டவனுங்களைப் பார்த்துக்கிட்டு கொய்யாமர ஓரமா நின்னவன் மேல சவரிமுத்து மரத்துல இருந்து குதிச்சிட்டான்னு சொன்னா நம்பவே இல்லை... ஆவரஞ்செடி இலையை பிடிங்கி வந்து வதக்கி இளஞ்சூடாக வைத்துக் கட்டியும் வலி நிற்காததால் அடுத்த நாள் காலை அம்மாவிடம் திட்டு வாங்கியபடி குன்றக்குடிக்கு கட்டுக்கட்டச் சென்றதும்... அப்படிச் செல்லும் தினங்களில் எல்லாம் ஏஞ்சோகக் கதையைக் கேளு தாய்க்குலமேயோ அல்லது ஏரிக்கரைப் பூங்காற்றோ வானொலியில் ஒலித்தால் இரும்மா இந்தப் பாட்டு முடியட்டும் என நின்று திட்டு வாங்கி, அம்மாவை முன்னே நடக்கச் சொல்லி பாடல் முடிந்ததும் ஒடிப் போய் அம்மாவுடன் சேர்ந்து கொண்டதும் இந்தப் பகிர்வுக்கு தேவையில்லாததுதான் அது கை ஒடிந்த கதை... இது காதலில் விழுந்தவர்கள் கதை. மொட்டத் தலைக்கும் ழுழங்காலுக்கும் தரமணியில் ராம் போட்டது போல் முடிச்சு எதற்கு...?

கல்லூரி முடித்து பிறகு என் நண்பனின் காதலுக்காக காரைக்குடியில் காத்திருந்த நாட்களை... இரவில் காரைக்குடியில் இருந்து டிவிஎஸ்-50-யில் இருவரும் பிரச்சினைகளின் பின்னணி எப்படியிருக்கு என்று ஆராய உஞ்சனைப் பாதையாக தேவகோட்டைக்கு வந்த நாட்களை... இப்போது நினைத்தாலும் படபடப்புடன் ஆச்சர்யமாகவும் இருக்கும். அத்தனை நிகழ்வுகளுக்குப் பின்னர் இருவரும் குழந்தை குட்டி என சந்தோஷமாக வாழ்கிறார்கள் அவரவர் இணையுடன்... இதற்குத்தானா அத்தனை கஷ்டப்பட்டோமெனத் தோன்றினாலும் அன்றைய சூழல் ஒரு மோதலைத் தவிர்க்க உதவியது அந்தக் காதல் தவிர்க்கப்பட்டதால்... இப்போது அவர்களுக்குள் அந்த காதலின் துளி இருக்குமோ என்னவோ எனக்குத் தெரியாது ஆனால் அந்த அலைச்சல்... அவர்களுக்காக அலைந்த அந்த நாட்கள் எனக்குள் இன்னும் அப்படியே.. இதுவும் கதைக்கு சம்பந்தமில்லாமல் மொட்டத்தலைக்கும் முழங்காலுக்குமான முடிச்சித்தான்.

சரி கிராமத்துக் காதலுக்குப் போவோம்... பள்ளியில் படிக்கும் காலத்தில் எங்க ஊரில் திருவிழா என்பது மகாமகம் போல்தான்... பனிரெண்டு ஆண்டுக்கு ஒரு முறை அல்ல... எப்போதேனும் ஊர்க்கூட்டத்தில் ஒருமித்த முடிவு எடுக்கப்படும் பட்சத்தில் திருவிழா என்பது சிறகடிக்கும். அப்படியான ஒருமித்த முடிவு சண்டைகளின்றி எடுக்கப்பட வேண்டுமென மீனுக்காக காத்திருக்கும் கொக்கு போல வீட்டு வாசலில் அமர்ந்து அம்மன் கோவிலில் நடக்கும் கூட்டத்தையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருப்போம். அப்படி ஒரு முறை சிறகடித்த திருவிழாவுக்கு மைக்செட் போட வந்தவர், முதல் முதல் ராக தீபம் ஏற்றும் நேரம் புயல் மழையோ என்ற பாடலை அடிக்கடி போட்டார். அதுவும் பள்ளியில் இருந்து வரும் போது ரொம்பத் தூரத்திற்கு முன்னரே கேட்க ஆரம்பிக்கும் பாடல் மெல்ல மெல்ல சப்தம் கூடி வர, சனி மூலையில் ஒரு  மின்னல் அடிக்கும்... மேகம் கருகருவென மெல்லக் கூடுகட்டும்... கம்மாக்கரை வேப்ப மரம் காற்றில் தலை விரித்து ஆடும்... செம்மண் புழுதி மெல்லக் கிளம்பி மேலெழும்பும்... காற்றில் பறக்கும் முடியுடன்... காக்கி டவுசரை இழுத்துச் சொருகிக் கொண்டு ஊதாக்கலர் புத்தகப் பைக்குள் சத்துணவுக்கான தட்டு முட்டி நிற்க லேசான தூறலுக்கு ஓட ஆரம்பிக்கும் போது இந்தப் பாடல் காற்றில் மிதந்து வரும்... ஏதோ நாமே மழையில் நனைந்து கொண்டு பாடுவது போல் நம்மை மோகனாக சித்தரித்து ஒரு பிம்பம் மனசுக்குள் தோன்றும்.

அந்தப் பாட்டு அடிக்கடி ஓலித்தது... நாம சின்னப் பயலுகதானே... கூமுட்டைகளுக்கு பாட்டுப் போடுற அண்ணன் ரொம்ப நல்ல பாட்டாப் போடுறாருன்னு சந்தோஷம் வேற... பெண்கள் அடிபைப்பில் தண்ணி எடுக்க வரும்போது, கண்மாய்க்கு தண்ணீர் எடுக்கப் போகும் போது, சாமி கும்பிட வரும்போது என குறிப்பாக சில வேளைகளில் இந்தப் பாடல் ஒலிக்கும். இரவு சாமி கும்பிடும் முன்னர் அவர் பாடல் போடுமிடத்தில்தான் நாங்க தவமாய் தவம் கிடப்போம். அப்பத்தான் மோகன் பாட்டு புதுரூட்டுப் போடுவதை அறிந்தோம். பாட்டுப் போட வந்தவரு... எங்க ஊருக்கு விருந்தாளியா வந்திருந்த தாவணி போட்ட தேவதையை பூர்ணிமாவாப் பார்க்கிறதுக்காக அவரு மோகனா மாறுறாருன்னு... விவரமா இருந்து இதை யாருக்கிட்டயாச்சும் சொன்னா மோகனுக்கு கை கால் இருக்காது.... நாங்கதான் விவரமில்லாதவயிங்கதானே... சின்னப் பசங்க நாங்க... அவங்க ரூட்டுக்கு நாங்களும் உதவியா இருந்தோம். திருவிழா அன்னைக்கு காலையில ஐஸ் வாங்கி அந்தக்காக்கிட்ட கொடுடான்னு கொடுக்க, பத்திரமாக் கொண்டு போய்க் கொடுத்துட்டு வந்தான் ஒருவன். அவங்க சிரிக்க... இவங்க சிரிக்க... அவங்க கண்ணால பேச... இவங்க கண்ணால பேச... என ஒரு வாரம் நகர்ந்து திருவிழா காப்பு அவிழ்த்ததும் குழாய் ரேடியோவை அவிழ்த்து டிவிஎஸ் -50யில் கட்டிக்கிட்டு ராக தீபத்தை வேறொரு ஊரில் ஏற்ற மோகன் கிளம்பிப் பொயிட்டாரு... அந்த அக்காவை கூட்டிக்கிட்டு எல்லாம் போகலை.  அந்தக் காதல் கண் ஜாடையில் ஆரம்பித்து பால் ஐஸ்ஸோட பாழாப் போச்சு.

அப்புறம் இன்னொரு கதை... இது மாடு மேய்க்கும் போது உருவான காதல்... அப்ப நாங்க கொஞ்சம் விவரமான பசங்க... சைக்கிள் எல்லாம் ஓட்டத் தெரியும்... அதுவும் எங்க சரளை ரோட்டில்... இப்ப தார் ரோடு... கையை விட்டுட்டு ஓட்டிக்கிட்டு போற அளவுக்குத் தேறியிருந்தோம். மூணு ரப்பர் குடம் கேரியரில் கட்டி, மூணு கிலோ மீட்டர் சைக்கிள் ஓட்டிப் போய் தண்ணீர் எடுத்து வருமளவுக்கு சிறப்பாய் சைக்கிள் ஓட்ட ஆரம்பித்தோம். விடுமுறை தினங்களில் மாடு மேய்க்கச் செல்வோம்... எங்க கண்மாய்க்கு உள்புறமாக பக்கத்து ஊர் வயல்வெளி, அதில் அப்போதே விவசாயம் அரிதாகிப் போயிருந்தது. ஒரு வயலின் வரப்பில் வரிசையாக உசிலை மரங்கள் நிற்கும். அதில் தவட்டாங்கம்பு விளையாட்டு அனல் பறக்கும். அப்போது பக்கத்து ஊர் கதாநாயகன் படிப்பது போல் கையில் புத்தகத்துடன் நாங்க மாடு மேய்க்கும் இடம் தேடி வருவார். நாங்க விளையாட்டில் கவனம் செலுத்த எங்க ஊர் நாயகியுடன் மணிக்கணக்கில் பேசிக் கொண்டிருப்பார்.  இது வாராவாரம் இரு தினம் தொடரும். 'டேய் நான் அவரோட பேசிக்கிட்டு இருந்தேன்னு ஊர்ல யார்க்கிட்டயும் சொல்லக்கூடாது' என்ற மிரட்டல் வரும். சில நேரம் சிரிப்பாய் பேச்சு இருக்கும்... சில நேரம் அழுகையாய் பேச்சு இருக்கும்.  மெகா தொடர் போல் ஒரே அழுகையாய் இல்லாமல் எல்லாம் கலந்த கலவையாய் இருக்கும். சில நாட்கள் வரும்போது எங்களுக்கு கடலை மிட்டாய் வாங்கி வருவார்... அது அவர் கடைலை போட நமக்கு லஞ்சம் எனத் தெரியாமல் கிடைத்த வரை லாபமெனத் தின்று தீர்ப்போம்.  அப்படி மணிக்கணக்கில் பேசியும் எங்க ஊரு நாயகிக்கும் அந்த நாயகனுக்கும் தீவிரக் காதல் மலரவில்லை போலும்... அது அத்துப் போய் எங்க சொந்தக்காரருடன் புதிய பூவிது பூத்தது எனத் தொடர்ந்து அடிதடி வரை போனது... காதல் காய்ந்து போனது.

கிராமத்துல ரெண்டு பேருக்குள்ள காதல் வந்துட்டாப் போதும்... அடிபைப்புக்கு தண்ணீர் எடுக்க வருவதும்... கோவிலுக்கு வருவதும்... வயலுக்கு எருக் கொண்டு போவதும்... புல்லறுக்கப் போவதும்... புத்தாடை போட்டதும் வீட்டுக்கே வந்து அயித்தை என்றோ அத்தாச்சி என்றோ முறை வைத்து 'நல்லாயிருக்கா' எனக்கேட்டு ஓரக்கண்ணால் மனசுக்குப் பிடித்தவனைப் பார்ப்பதும் அவன் கண்ணாலே சொல்லும் பதிலைக் கேட்டு சிரித்துக் கொண்டு ஓடுவதும் இப்போது சினிமாவில் கூட இல்லாமல் போய்விட்டது. சினிமாவில் கூட நகரத்துக் காதல்கள்தான் மலிந்து கிடக்கின்றன... கிராமத்துக் காதல்கள் பொய்த்துப் போன விவசாயம் போல்... மறைந்து விட்ட தாவணி போல்... காணாமலே போய்விட்டன.

என்ன இருந்தாலும் பீச்சுல உக்கார்ந்து இதழோடு இதழ் சேர்த்து மணிக்கணக்கில் காதல் செய்பவர்களை விட, வயல்வெளியிலும் கண்மாய்க்கரையிலும் கண்ணாலே பேசி காதல் செய்து, எப்போதேனும் ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் முகத்தில் கொடுத்துவிட்டு ஓடும் முத்த ஈரத்தில் அதிக நேசம் இருக்கத்தான் செய்திருக்கும் போல... அனுபவஸ்தர்களைக் கேட்டால் தெரியும்.

டிஸ்கி : இது முழுக்க முழுக்க பதிவுக்காக எழுதியதுதான்... மேலே சொன்ன இரண்டு காதலும் உண்மையே.... அதிலும் கொஞ்சம் காரத்திற்காக பொடி தூவியிருக்கிறேன்... எனக்கு அனுபவமான்னு எல்லாம் கேட்டு வைக்க கூடாது. இந்த அனுபவமெல்லாம் எங்கூரு முனியய்யா மேல சத்தியமா எங்க பசங்க யாருக்குமே கிடைக்கலை... அவனவன் சொந்தத்திலயோ அல்லது அந்நியத்திலயோ பொண்ணு கட்டி குடும்பம் பிள்ளைங்கன்னு சந்தோஷமா இருக்கானுங்க... அதனால யாரும் தீபாவளி வெடி வைக்க வேண்டாம் என்று சொல்லி விடைபெறுகிறேன்.

-'பரிவை' சே.குமார்.