மனசின் பக்கம்: எழுத நினைப்பவையும் சில வலிகளும்

அது என்னமோ தெரியலைங்க நிறைய சேமித்து நாளை... நாளை... என்று நாளைக் கடத்தி சட்டி காலியானதும் அகப்பையை விட்டு தேடுவதே பொழப்பாகிப் போச்சி... இப்படி யோசிச்ச கதைகளெல்லாம் காணாமலே போச்சுன்னா... நிறைய டைப் பண்ணி, பென் டிரைவ்ல போட்டு வச்சி ஒரு பென் டிரைவ்வை தெரியாம குப்பையில போட்டாச்சு... அடுத்ததை ஆபீஸ்ல பைல் காப்பி பண்றதுக்கு ஒருத்தனுக்கு கொடுத்து வாங்கி நம்ம சிஸ்டத்துல போட்டா பிளாங்கா இருக்கு... என்னென்னமோ பணணியாச்சு... எதுவும் வரலை... அம்புட்டுத்தான்னு நினைக்கிறேன். நிறைய இப்படியே தவற விட்டாச்சு.

நம்ம ஊர்ல சின்னச் செடிய ஒரு இடத்துல இருந்து பிடுங்கி இன்னொரு இடத்துல நட்டால வளருமான்னு சந்தேகம். ஆனா இங்க (அரபு நாட்டில்) பெரிய பெரிய பேரீச்சம்பழ மரங்களை பிடுங்கி நட்டு வளர்த்துப்புடுறாங்க... அதுவாவது பரவாயில்லை அலைனில் நாங்க இருக்கும் ஏரியாவில் ஒரு வேப்ப மரம் சாய்ஞ்சு வளந்து இருந்துச்சு... நான் தினமும் அந்த மரத்தைக் கடந்துதான் அலுவலகம் செல்வேன். ஒரு நாள் நான் போகும்போது ஒரு பாகிஸ்தானி அந்த மரத்தின் கிளைகளை வெட்டி தூரின் ஓரத்தில் குழி பறித்துக் கொண்டிருந்தான். சரி மரத்தை வெட்டப் போறாங்கன்னு பாத்துக்கிட்டே போனேன். நான் பெரும்பாலும் சுட்டெரிக்கும் வெயிலின் காரணமாக மதியம் அந்த வழி வருவதில்லை. அதனால் அடுத்த நாள் அந்த மரம் இன்று இருக்காது என்று நினைத்தபடி போனால் அதே இடத்தில் வளைந்து நின்ற மரத்தை நேராக நிறுத்தி சுற்றி மண் அணைத்து தண்ணீர் விட்டிருந்தார்கள். இதுவாவது வளர்றதாவது அப்படிங்கிற நினைப்பில் தினமும் அந்த வழியே கடந்து கொண்டிருந்தேன். சில நாட்களாக அழகாக கிளைகளை விட்டு வளர்கிறது. இதை நண்பர் ஒருவரிடம் சொன்னபோது அவர் வா நான் ஒரு இடத்துக்கு கூட்டி போறேன் என்று கீரீன் முபாஸரா என்ற இடத்திற்கு செல்லும் வழியில் கூட்டிச் சென்றார். ஓரிடத்தில் ரோட்டோரமாக சுமார் 20 மரங்களை வேறிடத்தில் இருந்து கொண்டு வந்து நட்டிருக்கிறார்கள். சில மரங்கைள் தழைத்து வளர்ந்து இருக்கின்றன. என்னால் நம்பவே முடியவில்லை.

இங்க நல்ல வெயிலுங்க... கொல்லோ கொல்லுன்னு கொல்லுது.. நான் வரும் பாதையில் பேருந்து வசதி அவ்வளவாக இல்லாததால் நடந்தே அறைக்கு வந்துவிடுவேன். அப்படி வரும் போது ரோட்டின் ஓரத்தில் இருக்கும் புல்தரையில் மெஷின் மூலமாக புல் வெட்டிக் கொண்டிருந்தார் ஒரு நண்பர். பார்க்க இந்தியர் போலத்தான் இருந்தார். இது போல் புல் வெட்டுபவர்களைப் பார்த்திருக்கிறேன். நாலு சக்கர வண்டியில் அமர்ந்து அதை புல் இருக்கும் ஏரியாவில் ஓட்டி வெட்டுவார்கள். ஆனால் இவர் இந்த வெயிலில் காலை முதல் மாலை வரை நம்ம ஊரில் மொசைக் போடுவதற்கென்று ஒரு மிஷின் வைத்திருப்பார்களே... அதுபோல மோட்டாரை ஆன் செய்து ஓட்டி ஓட்டி புல் வெட்டிக்கொண்டிருக்கிறார். ஆனால் அந்த மிஷினை மேலாக ஓட்டினால் வெட்டாது போல முழுப் பலமும் கொடுத்து அதை தள்ளுகிறார். சுட்டெரிக்கும் வெயிலில் வேர்வைக் குளியலில் அவர் கஷ்டப்பட்டு வேலை செய்வதை பார்க்கும் போது மூன்று மணி வரை ஏசி அறையில் இருந்து விட்டு ஒரு இருபது இருபத்தைந்து நிமிடம் நம்மால் வெயிலில் நடக்க முடியவில்லையே என்று நினைத்து அவரைப் பார்த்தால் அவர் என்னைப் பார்த்துச் சிரித்தார். அந்தச் சிரிப்பில் எதோ மர்மம் இருந்தது... என்னவாக இருக்கும். நாம தான் இப்படி கஷ்டப்படுறோமுன்னா வெள்ளையுஞ் சொள்ளையுமா காச மிச்சப்படுத்திக்கிட்டு இந்த வேகாத வெயில்ல போறாம் பாருன்னு நினைச்சிருப்பாரு போல... சரி விடுங்க.

நாட்டுப்புறப் பாடல்கள் இப்போது ஒரு சிலரால் மட்டுமே வாழ்கின்றன என்பதே உண்மை என்றாலும் இன்னும் கிராமங்களில் இந்தப் பாடல்கள் அழியாமல் இருப்பதில் சின்ன சந்தோஷம். சினிமாவில் வரும் நாட்டுப்புறப்பாடல்களும் படத்தின் வெற்றியை மையமாக வைத்தே எழுதப்படுகின்றன. நாட்டுப்புறப் பாடல்களில் தாலாட்டுப்பாடல், குலவைப்பாடல், ஒப்பாரிப்பாடல், நலுங்குப்பாடல், திருவிழாப்பாடல், குலவைப்பாடல், நடவுப்பாடல் என்று அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம். இவைகளைப் பற்றி நாட்டுப்புறப்பாடல்கள் என்ற தலைப்பில் ஒரு சில பதிவுகள் எழுத எண்ணம். ஆனால் இது குறித்து எழுத நிறைய தகவல்கள் திரட்ட வேண்டும். மதியம் வரும்போது இன்று எழுதலாம்... இன்று எழுதலாம் என்று நினைத்து வந்து யோசனைக்கு தலையணை கொடுத்து விடுகிறேன். பார்க்கலாம் விரைவில் எழுத எண்ணம்... எப்படியும் சில பகிர்வுகளாவது பகிருவேன் என்று நம்புகிறேன்.

இதே போல் ஒரு கல்லூரிக் கதையும் உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. கொஞ்சம் உண்மை நிறைய கற்பனை கலந்து ஒரு தொடராக குறிப்பிட்ட நாளில் கொண்டு வர எண்ணம். ஆனால் செங்கோவி போல் தொடர் எழுத இன்னும் உத்வேகம் வரவில்லை. நீண்ட நாளாக கிடப்பில் இருக்கும் இந்த (தொடர்) கதை, நேற்று தேவா அண்ணனின் என் பிரண்டைப் போல யாரு மச்சான் படிச்சதும் மனசுக்குள் ஏறி உக்காந்து எழுத சொல்லி அடம்பிடிக்குது... இதுக்கு தலையணை கொடுத்தாலும் படுக்க மாட்டேங்குது... இதையும் எழுத எண்ணம்... பார்க்கலாம்...

விஷால் இப்போ பள்ளிக்கூடம் போறாருங்க... அவரைப் பற்றி எழுத நிறைய இருக்கு... பள்ளிக்கூடம் கிளம்புற வரை நல்லபிள்ளைதான் அப்புறம் அழுத ரணகளப்படுத்துறதுல நாறப்புள்ளையாயிடுவாராம். பள்ளிக்கூடத்துக்குப் போகமா இருக்க அவரு கேக்குற கேள்விகள் இருக்கே... அடேங்கப்பா... அவங்க அம்மா ரொம்ப கஷ்டப்படுறாங்க... போன வாரம் அக்கா கிளம்பும் போதே கிளம்பி தயாராயிட்டு தூங்கிட்டாராம். எழுப்பினதும் எல்லாருக்கும் அப்பா ஸ்கூலுக்கு வருவாங்க... எனக்குத்தான் அப்பா இல்லையே... நான் மிஸ் கேட்டா என்ன சொல்றதுன்னு மழலையா கேட்க, அம்மணி ஆடிப்போயிட்டாங்களாம். அப்பா துபாயில இருக்காங்கன்னு எல்லார்கிட்டயும் சொல்லுவியல்ல அது மாதிரி மிஸ்கிட்டயும் சொல்லு அப்படின்னு சொல்ல... இங்க வரமாட்டாங்கள்ல... என்ன சொல்றதுன்னு ரொம்ப கவலைப்பட்டாராம்... இப்படி நிறைய இருக்கு... கொஞ்சம் கொஞ்சமா பாத்தாத்தான் சுவராஸ்யம்.

இப்படி எழுதலாம்... எழுதணும்... எழுத வேண்டும் என்று மனசுக்குள் நிறைய தேங்கிக் கிடக்க... எழுத முடியாமல் இழுத்துக் கொண்டே போகக் காரணம் பின்னால் சொல்பவைதான் என்பதே உண்மை... கூடுதல் வேலைப்பளூ மனச்சோர்வை கொடுப்பதாலும்... நாம் எல்லாரும் வேண்டும் என்று மரியாதை வைத்திருக்கும் நபர்கள் எல்லாம் உள்ளொன்று வைத்து புறம் ஒன்று பேசுகிறார்களே என்ற நினைப்பின் நீங்கா வலியும்... நம்ம வளர்ச்சி கண்டு சந்தோஷப்பட வேண்டிய இடத்தில் இருக்க வேண்டிய நெருங்கிய சொந்தங்கள் எப்படி வளர்கிறீர்கள் பார்ப்போம் என்று சவால் விடுவதை நினைத்து வெம்பும் மனதின் வேதனையும்... இன்னும் சில் வலிகளும் சேர்ந்து எழுத நினைப்பவைகளை அழித்து மறைக்கின்றன. நான் மேலே சொன்ன வலிகள் எல்லாம் நாங்கள் வீடு கட்ட அஸ்திவாரம் போட நினைக்கும் போது கட்டிடமாக வளர்ந்த வலிகள்... எவ்வளவு பேச்சுக்கள்... எத்தனை சவால்கள்... சாபங்கள்... இத்தனைக்கும் நானும் என் மனைவியும் எல்லாரும் வேண்டும் என்று நினைப்போமே தவிர யாரையும் தாழ்த்தியோ தூற்றியோ வாழப் பிடிக்காதவர்கள்... வாழ நினைக்காதவர்கள்.  சொந்தங்களின் சாபம் எங்களை ஒன்றும் செய்யப் போவதில்லை... அட ஏழு வயசு முதியவளிடம் சவால் விடுகிறார்கள் 50 வயதைக் கடந்த இந்தக் குழந்தைகள்.  இதை எங்க போய் சொல்றது?.

மனசின் பக்கம் இன்னும் சில பகிர்வுகளுடன் என்றாவது ஒரு நாள் தொடரும்...

-'பரிவை' சே.குமார்.

கூகிள் : படத்துக்கு நன்றி