தந்தையின் வலியை கேலிப் பொருளாக்குவதா?

காதலில் விழுந்த மகளை நினைத்துக் கண்ணீர் வடிக்கும் ஒரு தகப்பன் சினிமாக்காரனாக இருப்பதால் அதிகம் விமர்சிக்கப்படுகிறார். முகநூலில் கருத்துப் போர் நடத்த வாரத்துக்கு ஒரு நிகழ்வு கிடைத்துவிடுகிறது. இளவரசன் திவ்யா காதல் கதைக்கு பெரும்பாலும் முற்றுப்புள்ளி வைத்துவிட்டார்கள். அந்தப் பெண் அவன் சாவதற்க்கு முன்னர் எனக்குப் போன் செய்தான் என்று சொல்லியிருக்கிறது. எதற்காக அப்படிச் சொன்னது... இதை சொல்வதால் அதற்கு என்ன லாபம் என்பது அந்த ஆண்டவனுக்கே வெளிச்சம். சரி முடிந்த கதைக்குள் செல்வதில் பயன் என்ன இருக்கிறது. இன்றைய பரபரப்புச் செய்திக்குள் போகலாம்.

இயக்குநர் சேரனின் மகள் தாமினி சந்துரு என்பவரைக் காதலிக்கிறார் அது அவரது விருப்பம்தான். பெற்றவர்களைக் கேட்டு காதலிக்க வேண்டும் என்றால் காதல் எதற்கு என்பதுதான் பெரும்பாலானவர்களின் கருத்தாக இருக்கும். காதலுக்காக நீதிமன்றம் ஏறுவது என்பது தொடர்ந்து கொண்டேதான் இருக்கிறது.

நான் காதலித்துத் திருமணம் செய்தவன்தான், காதலுக்கு எதிரியில்லை படிப்பு முடியட்டும் நானே திருமணம் செய்து வைக்கிறேன் என்று  சொன்னதாகவும் பின்னர் சந்துருவின் நடவடிக்கை சரியில்லை என்பதால் அவன் வேண்டாம் என மகளிடம் சொன்னதாகவும் சேரன் ஒரு பேட்டியில் சொல்லியிருக்கிறார்.

எப்பவுமே பெண் குழந்தைகள் அப்பா செல்லமாகவே வளர்கிறார்கள். எதுவாக இருந்தாலும் அப்பாதான் வாங்கித்தர வேண்டாம். எதாக இருந்தாலும் அப்பாவிடம்தான் சொல்லவேண்டும் என்றுதான் நினைப்பார்கள். அப்படிப்பட்ட பெண்ணையும் அப்பாவை எதிரியாகப் பார்க்க வைக்கும் ஒன்று உண்டு என்றால் அது காதல் மட்டுமே...

எல்லாமே பார்த்துப் பார்த்து வாங்கிக் கொடுக்கும் அப்பாவால் மகளுக்கு நல்ல குணமுள்ள மாப்பிள்ளை பார்க்கத் தெரியாதா என்ன... இதில் மட்டும் ஏன் இத்தனை அவசரம்? சந்துரு என்றில்லை எவனைக் காதலித்தாலும் அவன் நல்லவனா, கடைசி வரைக்கும் வைத்துக் காப்பாற்றுவானா என்று ஏன் சிந்திப்பதில்லை. பிரபலத்தின் மகள் என்றில்லை ஏழை விவசாயியின் மகள்களும் இப்படித்தான் ஏமாறுகிறார்கள்.

எனது அத்தை பெண் திடீரென்று ஒரு நாள் காணாமல் போனாள். அவள் ஊரைவிட்டு வெளியேற ஊரில் அவளுடன் சுற்றிய பெண்ணே உதவியிருக்கிறாள். அது பின்னால் தெரிய வர பேச்சு வார்த்தைகள் அற்றுப் போய்விட்டன. அவள் காணாமல் போன அன்று எங்கள் குடும்பமே அவமானத்தாலும் அவள் கொடுத்த துக்கத்தாலும் துடித்தது. எங்கெங்கோ தேடினோம்... குறி... ஜாதகம் என எங்கெல்லாமோ அலைந்தோம். அவளைப் பற்றி எந்தத் தகவலும் இல்லை. சில வருடங்களுக்குப் பிறகு ஒரு ஊரில் இருப்பதாகக் கேள்விப்பட்டு அவளது தம்பி போய் பார்த்து வந்தான். குடிகாரனுக்கு வாக்கப்பட்டு வாழ்க்கையைத் தொலைத்துவிட்டு கஷ்ட ஜீவனமாய் வாழ்க்கையை ஓட்டுவதாக பக்கத்து வீட்டுப்பெண் சொல்ல, அவளது சான்றிதழ்களை கொண்டு போய் இதையாவது வைத்துப் பிழைத்துக் கொள் என்று கொடுத்துவிட்டு வந்துவிட்டான்.. அதன் பிறகு தொடர்பில் இல்லை. இதை எதற்காக சொல்கிறேன் என்றால் அவள் ஓடியது ஒருபுறம் இருக்கட்டும்... அவளது அப்பா, அம்மாபட்ட கஷ்டங்கள் சொல்லிமாளாது.

இதே காதலுக்காக நாங்களும் இஞ்சினியரிங் படித்த ஒருவனை இழந்து இன்னும் அவன் நினைவால் தவித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். அவனது இழப்பில் இருந்து மீளமுடியாத தந்தை ஹோட்டல் தொழில் செய்தாலும் நடைபிணமாகவே வாழ்ந்து வருகிறார். 

சரி விசயத்துக்கு வருவோம், சேரன் திரைப்படங்களில் இளவயது காதல்களை சொன்னதன் வலியை இப்போது அனுபவிப்பதாக பெண்ணைப் பெற்ற தந்தையர்களும், பெண்ணைப் பெறப் போகும் தந்தையரும், மகள்களை வைத்திருக்கும் அம்மாக்களும், மகள்களுக்கு அம்மாவாகப் போகிறவர்களும் அளாளுக்கு அள்ளி விளாசுகிறார்கள். அன்று சேரன் காட்டிய சினிமாவை எல்லாரும் பார்த்து பிரமித்துத்தான் போனோம்... ஞாபகம் வருதே... ஞாபகம் வருதேன்னு ஆளாளுக்கு புலம்பித் தள்ளினோம். அன்று யாருமே சேரன் அவர்களே இதுபோல படமெடுத்தால் நாளை நீங்கள் அனுபவிப்பீர்கள் எனச் சொல்லவில்லை.

எனக்குத் தெரிந்து சேரனின் திரைப்படங்கள் வாழ்க்கையைப் பிரதிபலித்தனவே தவிர காதலை அதிகம் சொல்லவில்லை... அதன்பின்னான பிரச்சினைகளையே அதிகம் பேசியது... அப்படியே காதலைச் சொல்லியிருந்தாலும் யாராலும் விமர்சிக்கப்படவில்லை என்பதே உண்மை. பொற்காலமும் தவமாய் தவமிருந்தும் சொல்லிச் சென்றது எதை... இளவயது காதலையா... அல்லது காதல் தவறில்லை என்பதையா... சேரனை விமர்சிப்பவர்கள் நெஞ்சைத் தொட்டுச் சொல்லுங்கள்.

இது சேரனுக்கு ஆதரவான பகிர்வு அல்ல... எத்தனையோ சேரன்கள் தங்கள் வாரிசுகளின் காதலால் கதறிக் கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். இது தொடரும் நிகழ்வுதான். காதலன்தான் வேண்டும் என்று அடம்பிடிப்பதும் நடந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. காதல் கசந்து கண்ணைக் கசக்கிக் கொண்டு பெற்றோரிடம் வந்து நிற்பதும் வாடிக்கைதான். ஆனால் ஒரு தகப்பனின் கண்ணீரை நாம் கேலிக்கைப் பொருளாக்கிப் பார்ப்பது என்பது இப்போதுதான் அதிகம் நடக்க ஆரம்பித்திருக்கிறது. அதற்கு காரணம் வலையுலகம்தான்.

சினிமாக்கள் பொழுது போக்கிற்காக மட்டுமே எடுக்கப்படுகின்றன. அவற்றை நாம் யாரும் வாழ்வில் கடைபிடிப்பதும் இல்லை... கடைபிடிக்க வேண்டியதும் இல்லை... பார்த்தோமா ரசித்தோமா அத்துடன் அதைவிடுத்து நமது சராசரி வாழ்க்கைக்கு வந்துவிடுவோம். பதினாறு வயதுப் பெண்ணுடன் அறுபது வயதுக் கதாநாயகன் மரத்தைச் சுற்றி டூயட் பாடினால் நாமும் அதுமாதிரியா செய்கிறோம் இல்லை ஜேம்ஸ்பாண்ட் போல பறந்து பறந்து சண்டை போட்டுக் கொண்டிருக்கிறோமா... இல்லை அல்லவா... மேலும் நீ எடுத்த படத்தால் நாங்கள் கெட்டுவிட்டோம் என்று நம்மால் அறுதியிட்டுத்தான் சொல்ல முடியுமா... வேண்டுமானால கொலை கொள்ளைகள் நடக்கும் போது சினிமா கெடுத்துவிட்டது என்று கூறுவோம். அதற்காக படத்தில் காட்டினாய் அல்லவா அதனால் நீ அனுபவி என்று எப்படிச் சொல்லலாமா?.

ஒரு தகப்பனாய் தகப்பனின் வலி அறிந்தவராக நம்மில் யாருமே பேசவில்லை என்பதே வேதனைதான். என் மகளின் காதலுக்கு நான் எதிரியில்லை என்று சொன்ன தந்தையின் வலியை... அழுகையை கேலிப் பொருளாக ஆக்கி அதற்கான கருத்துக்களையும் பெற்று சந்தோஷப்படுகிறோம்... ஆண்டியாக இருந்தாலும் அரசனாக இருந்தாலும் மகளைப் பெற்ற தந்தையின் வலி என்பது எல்லாருக்கும் ஒன்றுதான்.

நாளை இதே வலி நமக்கு வரும்போது எத்தனை பேர் ஏற்றுக் கொள்வோம் சொல்லுங்கள் பார்க்கலாம். அன்று நாம் மனதார வாழ்த்தி அணைத்துக் கொள்வோமா இல்லை அப்போது மட்டும் இது எனது குடும்பம்... என் மகள்... என் மகன்... என்று தந்தையின் வலியைப் பிரதிபலிப்போமா?

மகளோ மகனோ தாங்கள் தேர்ந்தெடுக்கும் இணை எப்படிச் சூழலிலும் தன் மீது கொண்ட காதலில் இருந்து இம்மியளவும் குறையமாட்டார்கள் என்ற நம்பிக்கை கொண்டு அதை தனது பெற்றோரிடம் தெரிவித்து அவர்களின் அனுமதிபெற்று வாழ்க்கையை ஆரம்பித்தால் அந்த வாழ்க்கை இனிக்கும். இன்று காதலனுக்காக இத்தனை வருடம் கஷ்டப்பட்டு தங்களின் சுக துக்கங்களை நெஞ்சில் சுமந்து வாழ்ந்த பெற்றோரை ஒரு நொடியில் தூக்கி எறிந்து பேசும் வாரிசுகள் நாளை தங்களது வாரிசுகளை எப்படி நடத்துவார்கள்... எல்லாவற்றிற்கும் ஒத்துக் கொள்வார்களா... அப்போது மட்டும் என் குடும்பம் என் குழந்தைகள் என்று வாழ்க்கை வட்டத்துகுள் வந்துவிடுவார்கள் என்பதே உண்மை. அதற்கு சேரனும் விதிவிலக்கல்ல என்பதையும் சொல்லிக் கொள்கிறேன்.

பிரபலமாக இருப்பதால் பிரச்சினை சந்திக்கு வந்திருக்கிறது. எத்தனையோ ஏழை அப்பன்களின் வலிகளெல்லாம் வாழ்க்கையைக் கரைத்துக் கொண்டு போய்விடுகின்றன. மீடியாக்களும் பேசுவதில்லை... வலையுலகமும் பேசுவதில்லை.

காதலனுடன்தான் செல்வேன் என நீதிமன்றத்தில் அடித்துச் சொல்லியிருக்கிறார் சேரனின் அன்பு மகள். அப்படியே செல்லட்டும்... சந்தோஷமாக வாழட்டும்... வாழ்க்கை சிறக்கட்டும்... கடைசி வரை அந்தப் பையனுடன் வாழ்ந்து நான் நல்லவனைத்தான் காதலித்திருக்கிறேன் என்று பெற்றவர்களுக்கு நிரூபிக்கட்டும்... நாமும் வாழ்த்துவோம்.

நான் நேற்று முகநூலில் பதிந்த கருத்தையே இங்கும் சொல்லி முடிக்கிறேன்.

சினிமாக்காரன் என்பதால் ஒரு தந்தையின் வலி இங்கே சந்தி சிரிக்கிறது.

இதற்கு எதிர்மறையான விமர்சனங்களும் வரலாம். ஒரு மகளைப் பெற்ற தந்தையாக என் மனதில் தோன்றியதைத்தான் பதிந்திருக்கிறேன். இதில் என்னுடன் எல்லாரும் ஒத்துப் போகவேண்டும் என்று சொல்லவரவில்லை. மாற்றுக் கருத்துக்களையும் வரவேற்கிறேன்.

மீண்டும் வேறொரு பதிவில் சந்திப்போம்....

-'பரிவை' சே.குமார்.