யாவரும்.காமில் 'பொய்க்கால் குதிரைகள்'

ஜூன்-ஜூலை யாவரும்.காம் இணைய இதழில் எனது சிறுகதை ஒன்று வெளியாகியிருக்கிறது. அதுவும் அடுத்தடுத்த இதழ்களில் தொடர்ந்து சிறுகதைக்கு வாய்ப்பளித்திருப்பது மகிழ்ச்சி. யாவரும் இதழாசிரியர் திரு. ஜீவகரிகாலன் அவர்களுக்கு நன்றி.

'வாத்தியார்' வாசித்த நண்பர்கள் தொடர்ந்து இதேபோல் கிராமத்துக் கதைகளை எழுதுங்கள் என்றும்... கிராமங்கள் தொலைத்த, நாம் மறந்த பொருட்களை, திருவிழாக்களை, மரம் - செடி - கொடி - பறவைகளை, வார்த்தைகளை, உறவுகளைப் பற்றி எழுது எனச் சொல்லி வருகிறார்கள். இதுவே வாத்தியாருக்கு கிடைத்த வெற்றி எனலாம்.

அப்படித்தான் இந்தக் கதையிலும் தொலைந்து போன கலைகளைப் பற்றியும் நம்மைத் தொலைத்துக் கொண்டிருக்கும் செல்போன் பற்றியும் எழுதியிருக்கிறேன். வாசித்து உங்கள் கருத்தை அங்கும், இங்கும் சொன்னால் மகிழ்வேன். நன்றி.

பொய்க்கால் குதிரைகள்....

முத்தாளம்மன் கோவில் திருவிழா.

காயத்ரியின் வற்புறுத்தலுக்காக வேண்டா வெறுப்பாகத்தான் வந்திருந்தேன். இப்போதெல்லாம் வேலை முடிந்து வந்ததும் சிறு குளியல், நரசுஸ் பொடி மணக்கும் காபியுடன் கொறிக்க மிக்சர் அல்லது கடலை, அதன்பின் போனில் முகநூல், வாட்ஸப், ரீல்ஸ் எனப் பொழுதைக் கழிக்கவே மனம் விரும்புகிறது என்பதால் அலுவலகத்திலிருந்து கூடடைந்த பின் வெளியில் எங்கும் செல்வதில்லை. போன் என்னைக் கெடுத்துவிட்டது என நீங்கள் நினைக்கலாம் இன்னைக்கு உலகத்துல இருக்க அம்புட்டுப் பேரையும் இந்தப் போன்தான் கெடுத்து வைத்திருக்கிறது என்பதே உண்மை, ஏன் உங்களைக் கூட அது தன் கட்டுப்பாட்டுக்குள்தான் வைத்திருக்கும் என்பதில் எனக்குத் துளியேனும் சந்தேகமில்லை.

சின்ன வயதில் முத்தாளம்மன் கோவில் திருவிழா என்றால் அத்தனை மகிழ்ச்சியாக இருக்கும். செண்பகம் என்னைக் காதலிப்பதாய்ச் சொன்னதும் இந்த திருவிழாவில்தான், என்னோட மாமா மகனுக்கே கட்டி வச்சிட்டாங்க நான் என்ன செய்யட்டும் என சிறிதாய் கண்ணீர் சிந்திச் சென்றவள் இதுதான் என்னோட அத்தான் மலரவன் என அவளின் காக்கைக் கலர் கணவனை அறிமுகப்படுத்தியதும் இதே கோவில் திருவிழாவில்தான். அதன்பின் முத்தாளம்மன் மீது எனக்குத் தனிப்பட்ட விதத்தில் ஏற்பட்ட கோபத்தால் கோவிலுக்குச் செல்ல விரும்புவதில்லை. எப்பவும் ஏதாவதொரு காரணம் சொல்லித் தப்பி வந்தவன் இந்தமுறை வயித்துப் பிள்ளைக்காரி கூப்பிடுறா போயிட்டு வந்தாத்தான் என்ன எப்பப் பாரு இந்த போனை நோண்டிக்கிட்டு இருந்தா சீக்குத்தான் வரும் என அம்மா கத்தியதால் கிளம்பி வந்தேன்.

முன்பெல்லாம் இல்லாத அளவுக்கு இப்போது அருகில் தரிசாய் கிடந்த வயல்களில் கார், வண்டிகளை நிறுத்த சுத்தம் செய்து டியூப்லைட் கட்டி வைத்திருந்தார்கள். அங்கு காரை நிறுத்திவிட்டு இறங்கினோம். ஓரளவுக்குக் கூட்டம் இருந்தது.. மக்கள் நடமாட்டத்தின் காரணமாக அந்தப் பகுதி முழுவதும் தூசியாக இருந்தது. காயத்ரியின் வயிற்றில் யாரும் இடித்து விடாத வண்ணம் அவளைப் பாதுகாப்பாய் கூட்டிக் கொண்டு போனவன், ‘பாரு ஒரே தூசியா இருக்கு… நாளக்கி வந்திருக்கலாம் கொஞ்சம் கூட்டமில்லாமல் இருக்கும். இன்னைக்கு திருவிளக்குப் பூஜைங்கிறதால கூட்டம் அதிகமாத்தான் இருக்கும், இதுல வந்து உடம்புக்கு ஒத்துக்காமப் போச்சுன்னா என்ன பண்றது’ எனச் சத்தமாகச் சொன்னபோது ‘அதெல்லாம் ஒண்ணும் ஆகாது… நீங்க வாங்க’ என்றபடி நடந்தாள்.

‘செல்லாத்தா செல்ல மாரியாத்தா’ என எல்.ஆர்.ஈஸ்வரி ஒலிபெருக்கியில் அதிக சப்தமில்லாமல் பாடிக் கொண்டிருக்க, கோவில் வாசலை அடைந்தபோது கூட்டத்தில் சிலர் செல்லாத்தாவாக மாறி ஆடிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

தொடர்ந்து வாசிக்க இங்கே சொடுக்குங்கள்... மனதில்பட்டதை அங்கும், இங்கும் சொல்லுங்கள். என் எழுத்தை மேம்படுத்திக் கொள்ள ஒரு வாய்ப்பாக அமையும். நன்றி.

-பரிவை சே.குமார்.