இன்றைய சினிமாவின் போக்கும் சமூக பாதிப்புக்களும்

சினிமா... இந்த மூன்று எழுத்து மிகப்பெரிய சக்தியாக விளங்குகிறது என்பது எந்தளவுக்கு உண்மையோ அந்தளவுக்கு சமூகத்தைச் சீரழிக்கிறது என்பதும் உண்மை. அன்றைய சினிமாக்கள் பொழுதுபோக்கு ரகத்தில் இருந்தாலும் காதலைச் சொல்லின காமத்தைச் சொல்லவில்லை... பகையைச் சொல்லின வன்முறையைச் சொல்லவில்லை.... ஆனால் இன்றோ நிலைமை வேறு.

இன்றைய சினிமா வன்முறை நிறைந்ததாகவே இருப்பது வேதனைக்குரியது. பெரும்பாலும் கதைக்களமாக வன்முறை சூழ்ந்த இடமே தேர்ந்தெடுக்கப்படுகிறது, கதைக்கு தேவையில்லை என்றாலும் கவர்ச்சி பரிமாறப்படுகிறது. அடிதடி. வெட்டுக்குத்து, டாஸ்மார்க் என்ற கலாச்சாரத்தில் பயணிக்க ஆரம்பித்திருக்கிறது.

கொலை, கொள்ளை, கற்பழிப்பு என எல்லாவற்றையும் எப்படிச் செய்யலாம் என சொல்லிக் கொடுக்கும் களமாக சினிமா மாறியுள்ளது. பெரும்பாலான இயக்குநர்கள் நல்ல கதையோடு வந்தாலும் முதல்படம் கொடுக்கும் கசப்பான அனுபவத்தால் பத்தோடு பதினொண்ணு என்ற கணக்கில் அவர்களும் கலாச்சார சீரழிவுக்கான பாதையில் பயணிக்க ஆரம்பித்து விடுகிறார்கள். 

எந்த ஒரு சினிமாவும் நல்லதைச் சொல்லவில்லை என்றாலும் கெட்டதைச் சொல்லாமல் இருக்கவேண்டும் அல்லவா. ஆனால் இன்றோ படம் முழுவதும் குடிப்பதையும் கூத்தடிப்பதையும் காட்டிவிட்டு முடிவில் திருந்தி குடிக்காதீர்கள் என்று சொல்வது போல் வைப்பது சிகரெட் பெட்டியின் மீது சிறிய எழுத்தில் தீங்கானது என்று எழுதி விற்பது போலவும் மதுக்கடைகளில் மது நாட்டுக்கு வீட்டுக்கு உயிருக்கு கேடு என்று எழுதி வைத்துவிட்டு காந்தி ஜெயந்தி அன்று கூட பின்புறமாக விற்பது போலவும்தான் இருக்கிறது.

சமுதாயம் சார்ந்த சினிமாக்களைவிட சமூகம் சார்ந்த சினிமாக்களுக்கும் காதலையும் காமத்தையும் கலந்து சொல்லும் சினிமாக்களுக்குமே இப்போது வரவேற்பு இருக்கிறது. சினிமாக் கலாச்சாரமே இன்று பெண்களை பொதுவெளி என்று கூட ஒரு நடிகனிடம் நாகரீகமற்று நடந்து கொள்ளச் சொல்கிறது. கலாச்சாரக் காவலர்கள் என்று சொல்பவர்கள் கூட படமெடுக்கிறேன் பேர்வழி என்று கலாச்சாரத்தைக் கெடுக்கிறார்கள்.

குழந்தைகள் முதல் பெரியவர்கள் வரை எல்லாரும் விரும்பும் ஒரு பொழுதுபோக்கு சாதனம் இப்போது நமது பொழுதைப் போக்குவதோடு மட்டுமல்லாமல் நல்லவையல்லா எல்லாவற்றையும் நெஞ்சில் விதைத்து பிஞ்சில் இருந்து பெருசு வரை பழுக்க வைக்கிறது. 

இங்கே சினிமா நாயகன் என்பவன் இறைவனாகப் பார்க்கப்படுகிறான். நாயகனுக்கு ஏதாவது ஒன்று என்றால் மொட்டை அடிக்கவும் வேல் போடும் துடிக்கும் சராசரி மனிதன் ஒரு படி மேலே போய் தலைவா உயிர் உனக்கு என்று பிதற்றிக் கொண்டு திரிவதைப் பார்த்திருக்கிறோம். இதே தனது குடும்பத்தினருக்காக என்றாவது ஒருநாள் வருந்தியிருப்பாரா என்று சிந்தித்துப் பார்த்தால் வருத்தமே மிஞ்சும்.

கெட்டதைச் சொல்லும் சினிமாக்களில் வணிக நோக்கின்றி நல்லதைச் சொல்கிறேன் என்று வரும் சினிமாக்கள் குறையக் காரணமே நாம் அவற்றை விரும்பிப் பார்க்காததுதான். இன்றைய சினிமாக்கள் அரசியல்வாதி ஆகும் ஆசையிலும் மக்களை ஏமாற்றிப் பிழைக்கும் வகையிலும் வரும் படங்களை ஆராவாரத்துடன் நாம் ஆதரிப்பதால் சமூக மாற்றங்களைக் கொண்டு வரும் படங்கள் வருவது என்பது அபூர்வமான விஷயம்தான்.

(ரூபனின் பொங்கல் கட்டுரைப் போட்டிக்காக எழுதியது)

-'பரிவை' சே.குமார்.